30 seconden voor een 'windje'

Tijdens mijn tenniscarrière overkwam het me regelmatig.....een ongepland windje, het verwijderen van overtallig lucht uit de darm of ongenuanceerder, een keiharde scheet. Meestal tijdens krachtinspanning als een service, waarbij het vaak muisstil was op de tribune, vloog er soms zomaar een windje onder mijn tennisrokje vandaan, waarna het schaamrood op de kaken.
Het hoge kreungehalte in dameswedstrijden heeft hier alles mee te maken; Hoe harder je kreunt hoe minder decibellen lucht je hoort. Menig man dwaalt met zijn gedachten af wanneer een mooie langbenige Russische in tennisrokje kreunt tijdens het slaan van de bal, niet wetende dat ze hiermee haar windjes verbloemd.

Terug naar de triathlon, IronMan Maastricht 31 juli 2016, wat een prachtige dag waarin voor mij alles samenkwam in mijn eerste hele Triathlon met mijn geliefden en vrienden als support! Veel meegemaakt, veel gevoeld en een rollercoaster aan emoties, schitterend!
 

 


Zoals in mijn vorige blogs beschreven was ik in de jaren hiervoor vooral supporter en geen triatleet en heb ik veel heel veel moeten en mogen leren en mezelf laten inspireren. Ondanks een goede voorbereiding gebeuren er op D-day dingen die je niet voorzien had, zo ook bij mij.....namelijk 'het laten van windjes'!








Tijdens de marathon voelde ik lucht in mijn darmen, ik peinsde er niet over om mijn scheetje de vrije natuur in te laten lanceren, er liepen tientallen atleten in mijn buurt, veel vrijwilligers bij de voedingsposten en nogal wat supporters langs de kant, maar ook met het gevaar dat als ik een poepie laat misschien ook mijn mooie Castelli broekie vol zit, met dank aan tekst wat ik eerder had zien hangen.........'Never trust a fart in an Ironman' en laat mijn broekje nou net met bedrukt zijn met maagdelijk witte Davilex letters.....dus ik nam geen enkel risico.

Dus....hardlopend de Dixie in....en ongegeneerd een windje gelaten. Achteraf zei ik lachend tegen Menno:" die scheet heeft me 30 seconden gekost". Waarop hij antwoordde:" waarom ga jij een Dixie in voor een beetje lucht?" Nu achteraf snap ik hem helemaal, omdat ik nu iets weet wat ik voor de race niet wist.....'laat maar waaien, laat maar waaien' Pater Moeskroen is met stip in onze afspeellijst gestegen.

 
Eenmaal uit de Dixie en mezelf weer met pijnlijke benen op gang getrokken, openbaarde zich iets nieuws in mijn gehoor....overal om mij heen werden scheten gelaten tijdens het lopen van de marathon; Italiaanse, Spaanse, Japanse, Russische, Duitse, Nederlandse en nog veel meer internationaal getetter. Van een diversiteit aan culinaire hoogstandjes was niets te merken omdat iedereen dezelfde sportvoeding, High Five, die dag maar binnen werkt.
Wel zat er verschil in geluid, sommige atleten besproeien zich continu met water wat resulteerde in een meer natte scheet, andere klonken droger, of soms korte knalletjes met tussenpozen.






In de 2e ronde liep ik een tijd continu in de buurt van een knappe atleet uit Portugal en die knetterde er ineens op los. Lekkere eerste indruk dacht ik lachend. Ik ging iets voor hem lopen en keek opzij, toch stiekem op zoek naar iets van schaamte bij hem, maar hij lachte zijn mooie rij witte tanden bloot en stak zijn duim omhoog, 'doing great' zei hij hijgend.
Voor mij nog steeds onduidelijke of hij mijn gehobbel bedoelde of zijn eigen Portugeese wind.Van binnen moest ik lachen....welkom Sietske, welkom in de wereld van de lange afstand. Ik heb afgelopen periode leren plassen in mijn wetsuit, ik durf inmiddels klein beetje urine te laten lopen op de fiets, het lukt me om hard te boeren en mijn neus leeg te snuiten zonder zakdoek, maar scheetjes laten tijdens de wedstrijd stond nog niet in dit lijstje.

Maar waarom  niet de theorie meteen in praktijk brengen dacht ik en ik gaf wat druk op mijn buik om de Portugees te beantwoorden met een mega wind van mijn kant, maar helaas, dit was nog wat hoog gegrepen.
In loopronde 3 en 4 weer luchtalarm en toch maar weer de vertrouwde Dixie in. Bij die laatste was dat maar goed ook;-)









'S avonds in bed na een onwerkelijk mooie dag met een finish om van te dromen!!
Speciale dank aan Ruud de Haan, die mij een finish gaf...once in a lifetime! Een hele dierbare en emotionele herinnering voor de rest van mijn leven! Maar ook speciale dank aan de andere speakers Paul, Arjan en Wim......wat een energie geven deze heren de hele dag weg, schitterend!

Daar lag ik dan in bed, trots te wezen met mijn ogen wagenwijd open na zo'n 26 cafeïne gels, 6 repen, 4 bananen, en liters sportdrank en cola klaarwakker en stuiterend na te genieten in bed.
Mijn buik borrelde en ik voelde lucht aankomen, schoot in de lach en besloot deze windjes net als vroeger te vangen in mijn dekbed.
Even, heel even overwoog ik om Menno wakker te wapperen met 'High Five' lucht maar uiteindelijk besloot ik om de moleculen via de andere kant van het dekbed te laten ontsnappen, want mijn lief lag al te slapen na een lange dag supporteren. En......de volgende dag zouden we met ons gezin vertrekken naar La France, waarbij ik ze onderweg nog genoeg 'High Fives' zou geven.

X Sietske

                                           Ter geruststelling, ze hebben de reis goed doorstaan;-)

Het ultieme avontuur naar mezelf

Vrijdagochtend 29 juli vertrekken Menno, ik en onze 3 kinderen Stan, Maud, Puck, en mijn ouders naar Maastricht. Mijn schoonouders komen zondag bij de race kijken, het is fijn om iedereen dichtbij te hebben. Vrienden en bekenden staan zondag aan het parcours, geweldig! Het is een overweldigend gevoel om berichtjes te krijgen met succeswensen en vooral dat het genieten voorop staat. Dank allen, het is zo speciaal!
 
Vanaf vrijdag dompel ik me onder in de IronMan sfeer en mijn race voorbereiding en ga ik genieten, genieten tot aan de start van de profs op zondagochtend rond 07h00, waarna het nog ruim 15 minuten duurt voordat ik mag vertrekken en in die minuten mijn gedachten terug gaan naar afgelopen periode.
Vlak voor de zwemstart, als alle atleten opeengepakt bij elkaar staan en ik daartussen sta in mijn wetsuit, mijn gele badmuts en zwarte zwembril op, met het publiek op de bruggen en langs de kade van de Maas en de speakers de spanning opvoeren en het Wilhelmus in de ochtendstilte klinkt............

Dan gaan mijn gedachten terug naar hoe het na Alpe d'HuZes vorig jaar begon te kriebelen, na jaren eindelijk blessurevrij en ruimte voor nieuwe uitdagingen. Samen met Menno de keuze gemaakt voor IronMan Maastricht. Hoe schitterend is het dat je in eigen land aan een IronMan kunt meedoen. Natuurlijk speelde het kasteeltje op de looproute van André Rieu een rol, maar dat riep ik maar niet te hard, want zelfs mijn vrienden trekken een wenkbrauw op wanneer ik vertel dat ik André Rieu fan ben.

 
Ik houd niet zozeer van de muziek die hij speelt met zijn bombastische orkest, maar wat me raakt is de passie, het plezier, de timing en het raken van de gevoelige snaar bij mensen van allerlei kom af. Mensen verbroederen tijdens zijn concerten, laten de tranen de vrije loop of dansen alsof het hun laatste avond is. Ik houd daarvan.....het maakt me emotioneel. Dit is wat mij betreft te vergelijken bij ultieme grote sportwedstrijden zoals een IronMan. Atleten, organisatie, vrijwiligers supporters, bewoners, speakers, iedereen voelt de vibe, geniet, groet, lacht, moedigt aan, helpt en juicht.

Andre Rieu staat tijdens de marathon voor zijn kasteel aan het loopparcours en indien ik de kans krijg zal ik hem een zweterige pakkerd geven, hopelijk op de klanken van de RadetzkyMars, waarbij ik nog kilometerslang het deuntje van 'Tieten Kont, Tieten Kont Tienten Kont Kont Kont' nog in mijn hoofd heb.

 
 
Mijn gedachten gaan terug oktober 2015, de periode van basis conditie leggen en weer met knikkende knietjes naar 'zwemles' waar ik de eerste 2 maanden geen deuk in een pakje boter zwom. De verwondering op de gezichten van mijn zwemmaatjes zag, ga JIJ een hele triathlon doen?

Pittige wintermaanden doorstaan met deze zwemmatties, waarbij ik elke zwemtraining groeide in zelfvertrouwen en in conditie. Zaterdags het wekkertje 5.30 uur, kopje koffie en op de fiets richting het zwembad dwars door onze Vinex. Alle woningen donker, op enkele na waar een baby'tje de eerste voeding kreeg of een puber zich klaarmaakte voor de krantenwijk. Regelmatig vroeg ik mezelf af of ik knettergek was, maar als ik dan om 6.45 uur in mijn badpakkie gelijkgestemde goedgehumeurde 'lot' genoten trof, wist ik het zeker......I want to be part of this family.  Weer of geen weer, winter of lente, trainen en weer terug om vervolgens mee te gaan in het ritme van het gezin.
 

Mijn gedachten gaan terug naar de vraag van het Davilex Triathlon Team of ik ambasssadrice wil worden in naam van dit team. Waarbij ik me serieus afvroeg, why me? Het antwoord deed me blozen en besloot ervoor te gaan.
 

 
 Ik voel me bevoorrecht dat ik zoveel vertrouwen heb gekregen en ik hoop dat ik teamleden en Davilex als sponsor trots ga maken. Daarnaast speciale dank dat ik in Castelli kleding mag starten met een Lazer helm op, echt mooi! En ik hoop dat ik mensen om mij heen heb kunnen en mogen inspireren over de triathlonsport.
 

Mijn gedachten gaan terug naar het najaar van 2015 waar het weer guurder werd en zo ook mijn mentale gesteldheid, ik voelde me opgefokt, gestresst en sliep slecht, lees...soms nachten niet. In kleine intieme kring gedeeld, maar toch weer gauw de focus op doorgaan, niet piepen, het zal wel overwaaien. Het ging bergafwaarts, ik was moe en sleepte me door de dagen heen, down niet happy.

De tekst 'she gives a smile but she hardly made it through the day' was op mij van toepassing. Als mensen zeiden dat ik er slecht uitzag gaf ik als standaard antwoord dat de zwembril nogal drukt op mijn ogen wat lijkt alsof ik wallen had. Trainingen liet ik schieten of ik haakte halverwege af, zo moe. Wat was er aan de hand dit had ik nog nooit meegemaakt. Huisarts, bloedprikken meerdere malen om fysiek dingen uit te sluiten, uiteindelijk flinke stevige slaapmedicatie gekregen, maar zelfs dit middel kreeg mij soms niet onder zeil, vreselijk wat een paniek soms 's nachts.

Langzaam durfde ik te erkennen dat ik opgebrand was en dat de baan en de functie die ik bekleedde me gigantisch veel stress opleverde en ik hier mentaal helemaal van in de put zakte, er niet mee kon omgaan. Pas begin mei had ik de moed verzameld om dit aan te geven bij mijn leidinggevende en collega's. De overtuiging dat ik een oen was en enorm gefaald had, bevestigden zij niet! Er was begrip, er werd juist een handreiking gedaan, een coach en tijd voor mezelf  om op adem te komen en wat heeft mij dat veel moois opgeleverd.

Inzicht in mezelf, in mijn strategieën, mijn overtuigingen, mezelf  (her)ontdekken, het is vallen en opstaan, maar het is een heel mooi proces nu ik een deurtje bij mezelf heb open gezet. Op dit moment zit ik hier nog middenin, maar ik kan zeggen dat ik weer licht aan het eind van de tunnel zie en dat is een gelukzalig gevoel!
Wat de toekomst brengt op zakelijk gebied is nog erg onzeker, maar kan ik nu beter mee omgaan, ik heb het vertrouwen dat dit goed gaat komen,  ik vertrouw op mijn eigen kracht, inzet, enthousiasme en competenties.

 

 
 

Mijn gedachten gaan terug naar de dag van Triatlon Bilzen, wat een feest was het ondanks de regen en letterlijk de storm in mijn hoofd. Onze kinderen die werkelijk het hele deelnemersveld hebben aangemoedigd onder hun paraplu's. Ik heb daar bijzondere mensen ontmoet die mij gezien hebben en daarmee bedoel ik echt gezien! Geen opschmuk gewoon durven kijken en zien wie ik ben! Dit contact is er nog steeds, zelfs grensoverschrijdend en ik weet zeker dat dit zal blijven! Amai...zo oprecht mooi.

 
Mijn gedachten gaan terug naar de dag van 1/8 ste Triathlon Ravestein, waar ik knoeper hard de dijk ben afgefietst, terwijl de anderen doordenderden over de dijk.... gewoon niet scherp.....desondanks zo trots dat ik een glimlach kon produceren die oprecht was! Opgelucht dat ik ondanks alle stress redelijk mee kon komen in wedstrijden.
 
 
Mijn gedachten gaan terug naar de dag van triathlon Gendt, waar ik heb durven afzien, de 2e dame 40+, een hele leuke en sportieve dame, liep op 20 sec achter mij en kroop elke loopronde dichterbij. Ik heb wel eens tegen Menno gezegd:' ik denk dat ik niet kan afzien, het blijft allemaal te netjes', maar hier in Gendt .......tot 't gaatje voor het podium.....voor alle ellende van afgelopen tijd. Na de finish brak ik in tranen uit, zo kapot, gebroken maar gelijkertijd zo trots.

 
 
 
 

Mijn gedachten gaan terug naar de dag van de parcoursverkenning IM Maastricht op zaterdag 9 juli, de dag dat niemand wist dat daar een beslissing genomen werd. Samen met Menno een heerlijke dag beleefd, loopronde en fietsparcours verkend. Op die middag hebben we, met koffie en een Limburgse vlaai, besloten dat ik ga starten op 31 juli, om te gaan voor mijn ultieme uitdaging. Wekenlang heb ik getwijfeld in verband met mijn gezondheid en mentale gesteldheid maar die dag kreeg ik de bevestiging dat ik hier zo blij van wordt en dat ik het fysiek, mist verstandig racen, aankan. Gezond finishen was het doel en is het nog steeds.






Mijn gedachten gaan naar de Facebookberichten en de blogs die ik afgelopen periode schreef en plaatste op Social Media, welke mij letterlijk op de been hielden. Relativeren, grapjes maken, soms gruwelijk eerlijk en meestal met verborgen boodschap of in een metafoor.

Ik wil speciaal Ruud de Haan bedanken die de kern van een van mijn blogs voelde en in overleg mijn blog deelde op Facebook en daarna al mijn andere blogs. We hebben elkaar ontmoet in Bilzen en dat was zo mooi. Ruud, dank je wel, voor je humor en steun! Voel me trots dat ik je ontmoet heb.

Je bent een van de speakers in Maastricht en ik wil dat je weet dat mij, en ik weet velen met mij, dit zoveel steun en moraal geeft! Je geeft aan dat je een bevoorrecht mens bent dat je dit als 'hobby' mag doen. Wat ik hoor, lees en zie is dat jij de atleten wilt zien, ze wilt leren kennen, de verhalen achter de atleet wil horen, dat maakt dat je met zoveel mensen een enome band hebt. Bezieling, bevlogenheid en passie zijn woorden die daarbij passen. Wat zou ik graag een dagje met je mee gaan als jij mag speakeren, om deze sport vanaf 'jouw kant' mee te maken om vervolgens daar een mooi verhaal over schrijven.
 

Mijn gedachten gaan naar onze vriend Pieter, die zo ontzettend graag ooit had willen starten bij een IronMan. Het geeft troost en hoop dat ik op zijn fiets rijd. Het knijpt soms op onverwachte momenten mijn keel dicht en sta ik volledig geparkeerd en soms voel ik dubbele power. Prachtige sportman......we missen je. Zweef je af en toe even met me mee?

Mijn gedachten gaan uit naar lieve vrienden die een ongelofelijk en onwerkelijk verlies hebben gehad. Een Strong Viking van in de 30 die wegglijd uit het leven, niet te bevatten. Zijn levensstijl 'geniet en haal alles uit het leven' gaf me kracht in mijn eigen struggle en hield me met beide benen op de grond.









Mijn gedachten gaan naar  Menno (Oudeman), mijn lief, die me altijd heeft gesteund in good times and bad times, die nachtenlang ook wakker was door mijn paniek, die geloofde in mij, maar pijnlijk realistisch was soms met de boodschap:' Siets, op deze manier kun je niet starten'.
Ik ben Menno ongelofelijk dankbaar voor zijn onvoorwaardelijke liefde, steun, vertrouwen, geduld, voor zijn kennis, realisme, nuchterheid, humor, enthousiasme. En natuurlijk voor zijn schema's, die met grote regelmaat aangepast moesten worden.
Thanks love of my life! Ik wens je een fantastische dag toe.....na jarenlang zelf deze fantastische sport op hoog niveau te hebben beoefend, mag je je eigen madammeke aanmoedigen. Ik weet hoe gaaf je het vindt, de profs, de bekenden, de hele entourage, geniet geniet geniet!!!




Mijn gedachten gaan uit naar onze kinderen die er in  het begin geen snars van snapten waarom ik dit wilde. Aangezien ze de kwalificatie van Menno voor Hawaii 2010 als referentie hadden, heb ik regelmatig moeten uitleggen dat finishen voor heel veel deelnemers al heeeel knap is en dat we in oktober niet afreizen naar Hawaii;-)  Dit stemde ze nog niet tevreden totdat ze van dichtbij zagen dat ik inderdaad beter tenniste dan dat ik kon zwemmen en rennen en dat er dus werk aan de winkel was. Ik had het soms lastig, ik voelde dat ik als moeder soms tekort schoot. De andere kant was dat ik ook wilde laten zien dat je met hard werken, inzet en doorzettingsvermogen een heel eind komt. Om te gaan voor je dromen.


Afgelopen periode heb ik zoveel lieve tekeningen, teksten, appjes, briefjes gekregen van ze gekregen. Wat ben ik trots op ze. Het is voor hen ook een avontuur geworden met een groot beroep op hun zelfstandigheid en flexibiteit

 






















Zondag 31 juli , de stilte voor de start......het Wilhelmus......alles zoals hierboven beschreven zal langskomen. Tranen zullen vloeien achter mijn zwembril, niemand die het zal zien. Daarna gaat voor de laatste keer mijn zwembril omhoog, maak mijn ogen droog en haal diep adem. Draai ik voor de laatste keer om en gaan mijn armen de lucht in om te zwaaien en te lachen naar mijn geliefden. Dank jullie wel voor alles en al het moois dat jullie me gegeven hebben en voor julie steun in een voor mij stormachtige periode. 'Happy are those who dream dreams and are ready to pay the price to make them come true"

Ready, focus, zet mijn zwembril op en wacht op sein dat ik mag vertrekken.
Als mijn voeten het water raken is de cirkel rond. Alles wat deze dag brengt kan ik aan. Zoveel overwonnen, zoveel dieptepunten gekend, in de spiegel durven kijken, mijn kracht en geluk weer hervonden, ik kan gaan genieten. 
 
Ironman Maastricht bedankt voor deze ultieme reis naar mezelf!

 X Sietske

 "Today's the day I've been waiting for
Tomorrow won't come after all
Yesterday is so far away
And today is the only day
Somebody please stop the clock
Don't ever let this day stop"

Golden Girls

Nog 2,5 week te gaan tot de IronMan van Maastricht, wat gaat het ineens snel. Tussen alle voorbereidingen door moest ik dit verhaal nog even kwijt... ik ben me een hoedje geschrokken en besef ik me wat voor een groentje ik ben in deze sport.

Via de mail kreeg ik 'Race information' toegestuurd, waarin het aan geen enkel detail ontbreekt, wat een happening gaat dit evenement worden, geweldig. Van donderdag tot en met zondag is alles volledig uitgeschreven.







Terwijl Menno tegen me aan het praten was staarde ik naar de plattegrond en schoot in de lach, omdat ik mezelf alweer in paniek over terrein zag rennen op zoek naar mijn 'blauwe zak'.

Het is echt een logistieke uitdaging, probeer me maar even te volgen; je krijgt 3 grote tassen bij aanmelding, een blauwe een rode en een witte met je eigen persoonlijke startnummer erop. Zaterdag voor de wedstrijd kom je deze tassen brengen inclusief je fiets. In de witte tas doe je de kleding voor na de wedstrijd, in de blauwe je fietsspullen, in de rode de loopspullen. Idealiter ren je dus na 3,8 km zwemmen in de Maas naar je blauwe tas (er hangen er zo'n 2000) dus het zal voelen als graaien als in een uitverkoop.....dan ren je naar een omkleedtent (er is er eentje alleen voor vrouwen) wetsuit uit....die moet in de blauwe zak, fietsspullen aan en rennen naar je fiets....onderweg dump je de zak in de daarvoor bestemde 'DropZone' voor blauwe zakken.

Na 180 km fietsen kom je het Parc Ferme via de andere kant binnen, hangt je fiets op op de plaats die matcht met jouw startnummer, zoekt je rode tas....rent naar de omkleed tent,doet de fietsspullen in deze zak en loopspullen aan...en weer hopsakee de zak weer in de dumpplaats.
Kat in het bakkie zou je denken......ahummmmm....
Er zijn afgelopen periode wat leerpuntjes geweest, oke eerlijk....een lijst aan leerpunten, de meest spaakmakende waren de volgende twee;
1) bij een 1/8 ste triathlon presteerde ik het om een verkerde afslag te nemen, of beter gezegd keihard van de dijk af te fietsen, terwijl alle atleten gewoon vrolijk over de dijk verder denderen....Na de finish geloofde Menno mij niet dat ik verkeerd ben gefietst, totdat we de Polar gingen uitlezen....hilarisch moment dat je een streepje naar rechts ziet gaan en weer terug....voor het gemiddelde minder grappig, maar he...alles in het kader van leermomenten toch? ;-)

 

2) Mijn helm losmaken in officiële NTB wedstrijd....deze leg ik even uit....van te voren werd mij al verteld....houd je helm op en vast totdat je bij je plaats bent en dan mag je die handelingen pas gaan doen....wat doet madammeke als ze afstapt....bandje van helm losmaken....en ik weet niet waar hij vandaan kwam maar ineen stond hij voor me, zo'n fanatiek  jurylid......en ik meld het maar even....zo een die zijn taak iets te serieus neemt. Hij zegt streng dat ik mijn helm weer vast moet maken. (Ter info, ik was 3 meter verwijderd van de plek waar ik mijn fiets op moest hangen). Op mijn eigen wijze, dat wil zeggen glimlach en zelfspot leg ik uit dat ik dom dom dom ben maar dat ik daar moet zijn, wijzend naar de plaats en nummer bij de hekken 3 meter verder. Het blijkt geen indruk te maken, hij blijft streng. Dichtmaken die helm zegt hij. Nou zeg hallo dacht ik nog.....waar gaat dit over....en besloot de discussie aan te gaan. Dit heeft minuten gekost met als resultaat, bijna een diskwalificatie. Hij zei; als je nu niet je helm vastmaakt haal ik je uit de wedstrijd. Terwijl ik mopperend mijn helm vastklik kan ik het niet laten om toch nog een opmerking te maken.......'zo heb je nu je zin.......helmpje weer vast...word je hier nou vrolijk van?'
Tijdens het lopen werd ik al weer wat milder en na de wedstrijd heb ik deze beste man de hand geschut en even over het incident gekletst. Ik besef me dat er regels opgesteld zijn om nageleefd te worden, maar ja....ik rijd niet voor niets op een ReBel Bike;-)

Terug naar de race info; ik wilde heel graag weten welke kleur badmuts de dames op zouden hebben. Het wordt......geel, super! Denkend aan het nummer van Coldplay YELLOW.

Ik bekijk welke kleur badmutsen de mannen hebben en de prof heren en dames. Onderaan in het rijtje staat AWA...golden swimcap. AWA dacht ik, wat is dat of beter gezegd wie zijn dat?

Mijn interpretatie was dat het niet anders kon zijn dan dat AWA's altleten zijn die iets speciaals hebben, bijvoorbeeld brildragend zijn, of medicatie gebruiken en dat er dus extra op ze gelet moet worden vanuit de bootjes op de Maas.
AWA zou wel eens Athlete Wearing Another swimcap kunnen betekenen, wat leuk dat zij een gouden badmuts krijgen dacht ik nog.

Een mailtje....startnummers zijn bekend.....meteen op internet natuurlijk, agegroup women 40-45 Sietske Friesen 477, jeeeehaaaa!
Maar wat een hoop AWA's in mijn categorie, maar tegelijkertijd beseffend dat we dan ook alweer 40+  zijn en gebreken komen met de jaren. Wat me wel opviel is dat ze lage startnummers hebben, maar ik vulde dat in dat ze extra ruimte in Parc Ferme nodig hebben gezien hun belemmeringen of beperkingen, want het kan een hectisch zooitje zijn soms. Wat goed dat de organisatie daar rekening mee houdt.

Wat ik niet snapte was dat er bronze, zilver and gold bij de namen stond. Dus besloot ik random een AWA dame te Googlen.........en toen viel ik bijna van mijn stoel.......de eerste de beste dame zag eruit als superwoman en had zich al 4x gekwalificeerd voor Hawaii en daar tijden geklokt van 10.18uur, de 2e dame die ik intoetste deed daar eigenlijk niet voor onder.......hier klopte iets niet. Mijn interpretatie van een AWA bleek verre van juist, met trillende vingertjes toetste ik dit in bij Google en wat blijkt;
AWA staat voor All World Athlete en is een ranking systeem waarbij age groupers punten kunnen halen tijdens elke IronMan race gebaseerd op hun finish tijden gerelateerd in percentages tot de profs. Gold wil dus zeggen dat het verschil met een prof dame niet zo groot is.
Slik....oké..... Nou is mijn ambitie 'finishen' maar eerlijk, ik had wel even knikkende knietjes, met beelden van die dames die gedoucht aan de spaghetti zitten als ik nog aan de marathon mag beginnen. Nu inmiddels een week verder, ben ik van de schrik bekomen en besef ik me hoe speciaal het is om tussen deze fitte dames uit alle uithoeken van de wereld te starten, met dezelfde toewijding en passie voor deze sport......met enig niveauverschil, dat wel;-) maar dat mag de pret niet drukken.

Even droom ik weg.....hoe leuk zou het zijn om in de vrouwen omkleedtent een kan thee neer te zetten, bankjes met leuk bloemetjes tafelzeil erop en te kletsen met elkaar over van alles en nog wat om van elkaar te leren en om inspiratie op te doen.
Dan schut ik even mijn hoofd heen en weer, wakker worden Siets....blijf scherp......terug naar die plattegrond.....blauwe zak eerst.....leeggooien....wetsuit erin........herhaal herhaal herhaal......., blijf op het parcours, volg de pijlen en de borden en de andere atleten en klik je helm niet open voordat het mag.

 

Met trots zal ik op 31 juli mijn gele badmuts opzetten en met ontzag en bewondering zal ik kijken naar de Golden Girls. Ik zal naar ze lachen en mijn duim omhoog steken en me beseffen dat daar vrouwen staan die misschien wel net zo zenuwachtig zijn als ik, die dieptepunten en hoogtepunten hebben ervaren in de voorbereiding net als ik, die keuzes hebben moeten maken die anderen soms niet begrijpen net als bij mij, die weten dat ze komende uren gaan genieten maar ook afzien en pijn voelen maar dit aan willen gaan net als ik,  maar dat deze dames in de gouden badmutsen vooral gewoon vrouw zijn net als ik. Go get it Golden Girls, grap that ticket to Hawaii! but above all for all the girls let's have fun in the playfield!

X Sietske

'Meer Voor Vrouwen'

‘Meer voor vrouwen’

De slogan van RTL7 ‘meer voor mannen!’ Daar moet ik altijd om lachen, zeker de laatste tijd, omdat ik me wel eens afvraag in mijn voorbereiding op de IronMan van Maastricht, of triatlon wel een geschikte sport is voor vrouwen, of 'meer voor mannen'. Misschien moet ik het dichter bij mezelf houden…..Ben ik er wel geschikt voor?

Als je liefhebber bent van vrouwelijk schoon en dit maagdelijke beeld zo wilt houden, zou ik je afraden om deze blog verder lezen. Doe je dit toch, dan is dit volledig op eigen risico;-)

Vroeger was ik diegene die voor oponthoud zorgde tijdens de autoritten richting vakanties, plassen….altijd moest ik plassen. Er werden door mijn broer en ouders grapjes over gemaakt; 'Ome Joop....ik moet plassen' (generatie jaren '70)

Later tijdens tenniswedstrijden heb ik wat af geruzied met tegenstanders en umpires over dat ik echt toch even moest plassen tussen de games door.

En daar stond ik dan in 2010 bij de Kwarttriatlon van Gendt, ingeritst in een wetsuit en ja hoor……ik moest plassen. Menno (Oudeman), mijn lief,  was in voorbereiding op IM Zurich van dat jaar, maar was drukker met mijn ‘gezeik’ dan met zijn eigen wedstrijd. Voordat ik in het wetsuit ging had ik al 3 keer achter een struikje gezeten. Dus eenmaal in het pak van rubber, wat op mij een claustrofobisch effect had, moest ik weer plassen, volgens mij uit pure angst voor wat er ging komen.

Menno zei droogjes dat ik gewoon in mijn wetsuit kon plassen.

Gewoon in mijn wetsuit plassen?!! Dat komt dan toch in mijn triatlonpakje, dat gaat iedereen toch zien en ruiken? En hoe plas ik tussen ruim honderd atleten zonder dat ze dit aan mijn gezicht kunnen zien. Ik kon wel janken op dat moment. Uiteindelijk mezelf toegesproken, als ik ‘erbij’ wilde horen ik niet moest zeiken, wel in daden maar niet in woorden. Ogen dicht concentreren en hupsakee……een warm straaltje mijn wetsuit in en daarna vluchtig om mij heen kijkend of niemand iets gezien had.

Eenmaal in diezelfde wedstrijd voelde ik al tijdens het fietsen dat ik moest plassen, ik baalde zo van mezelf, hoe kan dit nou? Hoe doen anderen dit?, ik moet toch die bidon leegdrinken en dat moet er toch ook weer uit?…….Ik kon  echt geen 10 km lopen met al die urine aan boord.
Nu is Gendt een triatlon waar heel de Betuwe voor uitloopt tijdens de Kersenfeesten met gezellige drukte langs de kant. Tijdens het rennen was ik op zoek naar een beschut plekje, maar werkelijk overal stonden mensen. Er zat maar een ding op, ik ben van het parcours af gegaan om bij iemand in de voortuin (nog duizendmaal excuus) achter een struikje te plassen. Maar 'wildplassen' kan je in een IronMan een diskwalificatie opleveren......dus een Belgisch/Limburgs voortuintje is geen optie. 

 

Plassen moest ik ook tijdens de marathon van Rotterdam, vlak voor het Kralingsebos. Ik hield het niet meer. Onder het viaduct leunde ik tegen een grote betonnen pilaar, op 45 graden van de lopers op de weg, zo moest het lukken, totdat een of andere groepje lopers bedacht om ook rechts op het fietspad langs de pilaar te gaan lopen, waardoor er dus links en rechts lopers langs kwamen, heb ik weer!!
Maar ik kon niet meer, de pies kwam uit mijn oren en ben parallel tegen de pilaar aan gaan staan, hurken ging niet meer van de pijn in mijn bovenbenen, dus beetje hangen, broekje naar voren trekken, ogen dicht en concentreren. Af en toe riep er iemand wat….van ellende ben ik een liedje gaan zingen om me te kunnen focussen……dit hele tafereel heeft me minuten gekost…..maar……..ik had wel geplast!

 

Trainen voor een IronMan betekent ook lange duurritten op de fiets en dat is nieuw voor mij. Heerlijk,  als je niet langer dan 2 uur op een zadel hoeft te zitten. Wat een martelwerktuig is zo’n zadel, de potten Sudo creme en vaseline zijn hier thuis niet aan te slepen. Op een gegeven moment begin je wat te schuiven en te doen en soms weet ik van gekkigheid niet meer hoe je moet gaan zitten. Lennette van Dongen heeft er een hilarische sketch over gemaakt, als je zo lang op een zadel zit,  omschrijft Lenette:”is het net alsof je wordt gebeft door een speldenkussen” (hoho….dit zijn niet mijn woorden he!!!!)

 

Wel heb ik het woord schaamlippen in mijn vocabulaire vervangen door slaaplippen. Ik heb nooit en dan ook nooit begrepen  hoe het mogelijk is en wat de reden  zou kunnen zijn dat vrouwelijke atleten kunnen lachen wanneer ze aan de helse marathon beginnen na een monstertocht van 180 km fietsen. inmiddels begrijp ik dat wel, heerlijk als de boel weer een beetje wordt doorbloed.
 

 

Tijdens die lange duurritten vervaagt helaas nog meer vrouwelijk schoon. Meestal zie ik mannen hun neus krachtig uitsnuiten om de neusvleugels optimaal zuurstof te kunnen laten inademen. Indien er nu toch nog mannelijke lezers zijn die het aandurfden om deze blog te lezen komt nu meteen even een tip; de neus legen niet naar links graag, het kan namelijk voorkomen dat je gechickt wordt en vrouwen hebben geen zin om in jouw snot te fietsen!

Afgelopen periode ben ik  een paar keer met een aantal dames mee op pad geweest en wat een eye-opener.....die charmante dames doen dit ook! Gevoel van ontzetting maar ook ontzag. Ik ben het tennistype wat ge(ver)wend is met pauzes tussen de games zodat je netjes een zakdoekje kunt pakken om je neus te snuiten. Tijdens fietstochtjes heb ik altijd een zakdoekje in het achterzakje van mijn wielershirt. Als ik dan gesnoten heb, prop ik het op weer in mijn achterzakje om het bij een prullenbak weg te gooien.
Het is overduidelijk, ik moet meer het beest in mij gaan aanspreken. Tijdens een trainingsritje was ik er klaar voor, het ging gebeuren; ik ging mijn neus ook met kracht snuiten en het snot de vrije natuur in lanceren, maar ergens zat er toch een esthetische belemmering want op het moment suprême blies ik niet hard genoeg en had ik het snot aan mijn handen en op mijn wang. En het ergste was…..ik had dit keer geen zakdoekje meegenomen.

 

Maar ik krijg herkansingen genoeg tijdens de ritten van komende weken. Dan kan ik ook meteen het wegschieten van ‘een fluim’ oefenen. Vroeger op school deden we wedstrijdjes met de jongens wie het verste kon spugen……ik eindigde meestal in de achterhoede, dus dit vraagt nog wat oefening.

 

180 km fietsen dat is ver en lang en ik zal zeker een keer moeten plassen. In mijn omgeving vraag ik anderen hoe zij dat doen. Het merendeel van de mannen zegt; ’benen stil, broekspijpje iets oprekken en plassen, of ze wippen ‘Willy’ er even bovenuit’. Bij de vrouwen ligt dat toch iets anders. Langs het parcours staan Dixie toiletten, dat zou een optie kunnen zijn. Maar tijdens de IM Zurich van Menno was dit minder succesvol. Mijn schoonvader en ik moesten allebei naar het toilet, op naar een Dixie langs de kant, komt er een atleet aangefietst, roepend en met al een been over het zadel gegooid, natuurlijk laten we die voor. Ik houd zijn fiets vast en lach vriendelijk naar deze knappe triatleet. Hij gaat de Dixie in, komt na 10 seconden weer naar buiten, grijpt zijn fiets en trapt weg onder luide aanmoedigingen van mij. Ik stap de kleine ruimte in en weer heel snel naar buiten……spetterpoep tot aan het dak.

 

Even, heel even verlang ik terug naar de tennissport, naar de pauzes tussen de games, naar mijn zakdoekjes, mijn handdoekje tegen het zweet, mijn kleine bidon die ik met korte teugjes leegdronk, de banaantjes die ik met kleine nette hapjes kon eten en het wisselen van kleding in een nette kleedkamer.
 
Back to reality, dit is wat ik wil en ben er bijna,  nog 8 weken te gaan tot IM Maastricht. Dus staat er komende periode 'Leren Beesten' in het schema opgenomen.
Als ik weinig snelheid en tijd wil verliezen tijdens de IronMan, zal ik komende weken dus moeten trainen op het plassen, snuiten en rochelen op de fiets en tijdens het lopen, wat een heerlijk vooruitzicht, ahum.....

Vooral het idee dat de urine langs mijn benen loopt, langs mijn mooie Castelli pakje, zo mijn witte Sidi fietsschoentjes in, doet me even huiveren. Maar las al op internet dat dit volstrekt normaal is, je doet 'gewoon' wat witte bloem in je schoenen tegen de geur en trekt het vocht weg. Helaas zullen witte schoenen wel verkleuring gaan vertonen.  Man o man....ik ben toch een wereld ingestapt!!!

 

Mensen die mij kennen weten dat ik al roepend en zwaaiend en met glimlach op de fiets kan zitten, maar bij deze mijn oprechte excuses als ik komende periode minder extravert reageer.
Het kan goed zijn dat je mij komende tijd in omgeving Nijmegen ziet fietsen met snotvegen op mijn wangen, diep rochelend vanuit de keel of spugend met speeksel en andere inhoud, of de benen stilhoudend met mijn billen iets opzij en mijn gezicht in een soort van trance om te focussen op mijn plasje…..toeter of roep dan alsjeblieft niet…..ik ben  dan zwaar in training voor de IronMan;-)
 
Lieve groeten,
Sietske

Kopje thee met herinneringen

 

Afgelopen week in de vroege ochtend uren stond de volgende vraag op een Pickwick theezakje: 'welke dag zou je nog een keer willen beleven?' Geen twijfel.....IronMan Worldchampionship Triathlon Kona Hawaii oktober 2010 met deelname Menno Oudeman, mijn lief.

Menno vertelt nooit veel over zijn triathlonverleden en ik moet eerlijk zeggen dat ik toen ik hem net leerde kennen, ik het beeld voor ogen had van onaantrekkelijke mannen met snorren met van die te wijde fout gekleurde broekjes, van mannen die poepen en plassen onderweg. Dit alles met dank aan de televisiezender AVRO, die het spektakel van Almere destijds nog uitzond.





                                                      


Beetje bij beetje kreeg ik door dat Menno gigantische sport prestaties heeft geleverd. Daar spraken we binnenshuis wel over, maar buitenshuis kwamen we niet verder dan de tuin, waar zijn oranje metalen frame, ja....er staat echt metalen frame.... in de klimop hangt als aandenken aan die heroïsche tijd.
Nog menig atleet bijt zich op zijn hyper moderne carbonfiets kapot op zijn tijden.

.

Vanaf 2000, na zijn profperiode, heeft Menno niets meer gedaan en dan ook werkelijk niets meer. De koek was op. Waarbij hij zelf altijd aanvult:' ik heb gewoon ook een hele luie kant' wat zich lichamelijk uitte in een klein zwembandje rond de buik en wat vet op de borst, waarbij een BH-tje met bescheiden cupmaatje A niet zou misstaan.

De ommekeer kwam tijdens een vakantie in de buurt van Alpe d'Huez. Menno knalde met het temperament en het karakter van een prof de machtige Alpe op...... Alleen niet beseffende dat hij fysiek ruim 6 jaar niets meer had gedaan. Letterlijk en figuurlijk fietste hij tegen een muur op, heel emotioneel om te zien dat het hoofd wil maar dat het lichaam het niet aankan. Dit is het zeer en de erfenis wat menig ex-topsporter herkent en met zich meedraagt.

Dit momentum heeft Menno gelukkig positief aangegrepen om toch weer te gaan wielrennen. Een jaar later fietst hij naar goud op de marmotte en weer een jaar later rijdt hij 7x Alpe d'Huez op om het jaar daarop voor 8x te gaan alles voor het goede doel, het KWF.




Het werd tijd voor grotere plannen...... toch weer de triathlonsport oppakken, misschien wel een IronMan met de focus op een startbewijs binnenhalen voor IronMan worldchampionship Kona Hawaii. 

Ik had geen idee wat een IronMan was.... Een man van staal....lekker suf dacht ik nog, omdat er ook vrouwen aan meedoen.
Worden die dan vernoemd naar Margaret Thatcher, The Iron Lady? gezellig ;-)




 

In onze straat raakten we goed bevriend met een ander stel met twee jonge meiden. Hij, Pieter, was ook een triatleet en onlangs begonnen met het opzetten van zijn eigen bedrijfje, custommade racefietsen maken, onder de naam 'Rebel Bikes'.
Menno en hij werden dikke maten en er werden ambitieuze sportplannen gemaakt.

Samen toeleven en toe trainen naar een helse hele triathlon.... een IronMan, 2 jongensdromen die zouden uitkomen.
Stap voor stap werden de plannen uitgewerkt in samen trainen, triatlons inplannen, een team opzetten, sponsoring en meer.



Maar eerst maar eens de kwart van Gendt in 2009. Schitterende wedstrijd, Menno voor het eerst weer in het veld tussen de grote kanonnen en Pieter die als doel had het om het aantal minuten tussen hem en Menno zo klein  mogelijk te houden.


Dit smaakte naar meer, Pieter ging ook voor goud bij de marmotte en reed mooie koersen, maar op een gegeven moment kreeg hij vage klachten, hoofdpijn en raakte vermoeid. Na herhaaldelijk de huisarts te hebben bezocht toch door voor nader onderzoek. En daar kwam een verpletterende uitslag uit.... Een niet operabele hersentumor.

Stil van, steeds weer.








Pieter finisht in Gendt 2009

In het Radboud ziekenhuis in Nijmegen zochten wij hem op voordat hij aan zijn eerste chemokuur begon. Ongemakkelijk namen we wat sportbladen voor hem mee en keken toe hoe het infuus de chemo zijn lichaam in druppelde, maar zo met de overtuiging dat dit hem ging helpen op weg naar genezing en herstel.

Op weg naar huis op de fiets barstte de hemel open en kwam de regen met bakken uit de lucht. Menno en ik hebben de hele rit naar huis niets tegen elkaar gezegd, voelden de regen op onze gezichten en dachten beide hetzelfde. Gaat Pieter dit ooit nog een keer voelen, die regen, die overweldigende heerlijke regen, want dat is wat je dan ineens beseft.

Een jaar later, Triathlon Gendt juni 2010. Vorig jaar stond hier een fitte kerel aan de start en nu zijn de kankercellen Pieter de baas. Als verrassing wilde hij komen kijken bij Menno zijn race. Pieter was inmiddels zo verzwakt dat hij in een rolstoel vervoerd moest worden door zijn vader. Zijn aanmoedigingen verdampten door het geluid van de speaker en de muziek. Het allerergste wat Pieter naderhand tegen mij zei was; "Menno heeft me niet gezien en gehoord".
Tijdens de triathlon is de koers hard en is er geen ruimte om emoties toe te laten, naderhand brak Menno en niet zo'n beetje ook, schuldgevoelens over het feit dat hij Pieter niet had gezien.

IronMan Zurich juli 2010
De namiddag voor mijn vertrek naar Zurich, Menno was al paar dagen eerder vertrokken om zich voor te bereiden op zijn ultieme race, staat de vrouw van Pieter bij mij op de stoep, overstuur........Pieter heeft de diagnose 'uitbehandeld' te horen gekregen en hoogstwaarschijnlijk nog maar kort te leven.
Weg droom, weg hoop, weg alles.

Het weerzien met Menno in Zürich was zwaar, loodzwaar, we voelden zoveel verdriet en onmacht. Gelukkig waren we daar met een stel hele fijne mensen door wie we geweldig zijn gesteund en opgevangen. De focus moest komen op raceday, one shot one chance, het moest vandaag gebeuren....en het gebeurde.....!




Laatste stuk zwemmen Menno





















     Finish Menno!

Een waanzinnige steady race, ik was zo trots! Menno finishte als eerste in de agegroup 40+ en het felbegeerde startbewijs naar Hawaii was binnen.

















IronMan Worldchampionship Hawaii Kona oktober 2010

Pieter ging hard achteruit. Zijn zicht was slecht geworden, maar dat weerhield hem er niet om om Menno te blijven steunen en motiveren. Triathlon was zijn passie, ook tijdens zijn ziekteproces. Tijdens een laatste knuffel tussen de mannen zei hij tegen Menno met galgenhumor ;"Neem die finishers medaille mee terug naar Nijmegen, ik kan dan wel niet meer zo goed zien, maar ik kan 'm wel voelen......de trofee der trofeeën uit Hawaii.

Ook voor deze trip besloten we  dat ik een paar dagen later zou afreizen, niet alleen voor de kids, maar toch ook wel voor de angst dat de enorme Boeing onverwacht een landing in zee zou moeten maken, met ons beide aan boord. Mijn omgeving verklaarde me voor gek dat ik binnen 4 dagen heen en weer naar Hawaii zou gaan, maar dat was een blinde vlek .....ik wil.....ik ga.....

Ik zou een overstap hebben in Detroit en in Honolulu. Eenmaal in het vliegtuig had ik allang in de gaten dat de overstaptijd niet haalbaar was. Maar zeg nooit nooit, ik zette alles op alles. Ik zat achter in het vliegtuig en als iedereen netjes op de plaats zit is er rust en overzicht, maar ik had het plan opgevat om tijdens het taxiën na de landing al met mijn handbagage naar voren te schuifelen. De stewardessen wezen me weer terug naar mijn plaats, dit met een hoop gesputter van mij.... Ik heb een vliegtuig te halen anders kom ik te laat.

 
Maar hoe naïef was ik dat ik dacht te kunnen halen.... Een rij..... Niet zomaar een rij..... Een heeeeeele lange rij voor een vingerafdruk om Amerika in te mogen. Nee!!... Mijn hart klopte in mijn keel... Schiet op..... De schaamte voorbij vroeg ik de mensen of ik voor mocht..... I need to catch my plane to Honolulu. Sommige mensen lieten me voor, sommigen werden boos.
Daarna zette ik het op een rennen...... Naar de gate....... Ik zag geen mensen ik zag geen rijen en ik vreesde het ergste.......


Ik rende naar de balie, legde al hijgend mijn ticket neer en probeer nog vriendelijk te lachen. En daar kreeg ik het te horen; I'm sorry Miss, you are to late, the gate has closed. De woorden kwamen als slowmotion binnen, landden in mijn brein en daar overkwam het me..... Een golf van frustratie, achteraf schaam ik me voor mijn reactie.....;"The gate has closed? That's not possible, open it up. You have to call the plane I'm coming. The fucking plane to Detroit was delayed. You must get me on that plane, because I must get to my husband in Kona for the IronMan.

Slow down lady.... En hij legde rustig uit dat hij me op de volgende vlucht ging plaatsen. No way!!! Call that  plane.... En dat deed hij....contact met de toren.....
Sorry Miss, the plane has left te gate. Ik trok deze steward nog net niet aan zijn stropdas die desk over...."So put me on a bus and drive me towards that plane just like in the movies...denkend aan Bruce Willis die zich nog net kan vastklampen aan het landingsgestel.
No Miss, I understand you are upset, but keep calm. Het werd een ticket naar LA, vandaar een overstap naar Honolulu,met een onvermijdelijke hotelovernachting en de volgende dag van Honolulu eindelijke naar Kona. Mijn 4 daagse trip Hawaii werd teruggebracht naar minder dan 48 uur. Keep Calm and Be Positive......ik zou in ieder geval op tijd zijn voor Raceday!

Het was fantastisch om Menno weer te zien in een omgeving waar je alleen van kan dromen, wat een plaatje. Een appartement met uitzicht over zee, waanzinnig. We hadden samen nog een paar uur voor de start en dat was een waanzinnige rollercoaster van emoties voor mij maar vooral voor Menno.
Om 3.00 uur 's nachts de wekker........D-Day....dit is waar alles afgelopen periode om draaide, met alleen maar dankbaarheid in onze vezels......
Het was een dag die in mijn geheugen gegrift  staat. Het is moeilijk uit te leggen maar alles wat je meemaakt is raak, mooi, bijzonder, ontroerend, inspirerend. Gesprekken met andere supporters van all over the world, die ook zijn afgereisd om hun geliefde te ondersteunen, dat schept zo'n enorme band. Menno startte samen met Hans Roodzant en Diederik Scheltinga, wat een stel leuke, vriendelijke, grappige en sterke mannen bij elkaar en wat zo mooi is om te zien is dat iedereen het elkaar zo verschrikkelijk gunt. Het is jouw race, jouw dag jouw moment........geniet!
En genieten was het zeker, wat een wedstrijd en wat was het heet, niet te beschrijven heet. Om 8 uur 's ochtends stond ik al met mijn parapluutje in de zon te filmen....en dan te bedenken dat die duizenden atleten er tussen de 9 en 17 uur over doen.

                                                                       Ironman Hawaii Swim Start

 

 

 

 

 

Impressie Ironman Hawaii, prachtige beelden van de race der races, ook het afzien wordt mooi in beeld gebracht. Wat mij zo raakt is de euforie in de finishstraat, van prof tot agegroup 75+, schitterend!

Nog voor de finishstraat sta ik met mijn oranje bloemetjes krans, om een beetje op te vallen tussen de supporters, Menno op te wachten. Een knuf een high five en daar ging Menno de finishstraat in, waar duizenden supporters opeengepakt staan. Ik zag Menno in die mensenmassa verdwijnen en voelde me zo ontzettend trots dat is zo'n groots gevoel. Na ongeveer 50 seconden hoorde ik door de speaker: "from the netherlands, Menno 'Oedeman'...... You are an Ironman!" 

Veel tijd om na te genieten was er niet. Volgende dag vloog ik alweer terug en Menno zo'n 12 uur later, maar dat was ok! Ik ben erbij geweest en wat een ervaring was het. Nu op naar huis, naar onze kids en ouders die ons zo hebben bijgestaan op afstand en natuurlijk naar Pieter....
 
Eenmaal geland op Schiphol stonden mijn ouders als verrassing mij op te wachten, wat was dat fijn.
Tijdens de terugreis in de auto van mijn ouders van Schiphol naar Nijmegen appte ik met Menno, hij ging boarden en ik wenste hem een veilige reis. Na paar minuten klonk er een piepje op m'n telefoon, ik glimlachte want ik dacht dat het Menno weer was die inmiddels lekker in een vliegtuigstoel zat, met zijn enorme spierpijn overal.
Nee, het was Menno niet, het was de vrouw van Pieter.
Het was het allesvernietigende bericht dat Pieter zojuist was overleden. Nu ik dit schrijf biggelen de tranen weer over mijn wangen. Ik dacht nog ;"Pieter jongen, ik ben er bijna, ik ben al bij Utrecht,  Menno is onderweg met de medaille, wakker worden jongen, hou vol"
Maar dat was tegen beter weten in.

Mijn gedachten gingen uit naar Menno, die tijdens zijn tussenstop in San Fransisco hetzelfde appje zou lezen en daar helemaal alleen op zo'n luchthaven zit. Fysiek helemaal kapot en dan op weg naar huis ergens voor je gevoel in niemandsland dit berichtje ontvangen. Echt vreselijk. En dat was ook zo. Menno beschrijft die uren als een van de moeilijkste uit zijn leven, machteloos, radeloos en eenzaam.

De dagen na de IroMan Hawaii stonden in het teken van rouw en verdriet. Van verwerking en onmacht.
Tijdens de uitvaart heeft Menno gesproken, natuurlijk voor de familie en dierbaren aanwezig, maar vooral voor de laatste keer rechtstreeks naar Pieter, van man tot man, van vriend tot vriend.

Menno heeft de ervaring en de prestatie van Hawaï nooit echt met iemand gedeeld. Als mensen er naar vroegen gaf hij wel antwoord maar voelde het niet, wat hij voelde was het gemis en de leegte van zijn vriend.
In die periode stonden de fysieke inspanningen in het teken van inzet, het leven vieren, laten zien wat er met een gezond lichaam mogelijk is, je onvoorwaardelijk inzetten, de frustraties en onmacht wegtrappen tegen de wind in die de tranen droogblies. Dit alles zie en weet je niet als je een sterkte atleet voorbij ziet komen en is soms maar goed ook.

Dus starend naar het Pickwick theezakje 'Welke dag zou je nog een keer willen beleven?', dan is mijn antwoord het hele avontuur zoals beschreven, maar met een andere wending op het einde. Ik sluit mijn ogen en zie dan voor me hoe deze twee sportieve knappe kerels niet uitgepraat raken, hun passie delen, elkaar begrijpen en nieuwe plannen maken.
Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht, dit is zo mooi en fijn......ik houd mijn ogen nog even dicht.......


Lieve Pieter, op zondag 31 juli tijdens de IronMan Maastricht fiets ik 180 km met gepaste trots op jouw 'Rebel'.
Ik weet dat je meezweeft en me kracht geeft op de momenten als het mentaal even moeilijk wordt of als de benen pijn gaan doen, maar bovenal dat je meegeniet als we lijken te vliegen over het asfalt'
I'll ride like a Rebel my friend!

Sietske