Gefeliciteerd! Je bent ambassadeur van het Davilex Triathlon Team.

Met kriebels in mijn buik lees ik de rest van de tekst. Natuurlijk komt dit niet als verrassing en is het ambassadeurschap in een eerdere fase met elkaar besproken, maar als dan de bevestiging komt en ik officieel mijn handtekening mag gaan zetten, komt er een glimlach op mijn gezicht......

Met gepaste naïviteit vroeg ik mezelf afgelopen periode af waarom ik in vredesnaam in aanmerking zou komen voor het ambassadeurschap, maar bovenal wat de reden zou zijn dat ik een bijdrage zou kunnen leveren aan duursportend Nederland. Het woord ambassadeurschap kleurde ik toch in met (ex top) sporters of met iets te gebruinde BN-ers die op tv vertellen hoe belangrijk het doel is waar zij zich voor inzetten. Beide criteria screende ik even snel bij mezelf; in 2008 heb ik mijn ruim 20-jarige tenniscarrière vaarwel gezegd waarbij ik een tijdje heb mogen snuffelen aan de subtop maar is qua sport totaal niet te vergelijken met de duursport en om maar niet te spreken van de ' februari teint' op mijn lichaam.

Mijn gedachten gingen verder........ Ik ben inmiddels bijna 41 jaar en eigenlijk nog maar een groentje in de triathlon sport. In 2010 en 2011 een aantal triathlons gedaan maar die reikte niet verder dan een kwart, wat ik al een enorme afstand vond en wat ook goed te zien was op de foto's die ik uit de lang verwachtte albums na zo'n evenement plukte. De hoop dat fotografen me sportend gunstig vastleggen heb ik opgegeven.

Daags na evenementen scrolde ik door foto albums op zoek naar waanzinnige actiefoto's, maar kwam er beteuterd vanaf, meestal legden ze mijn momentum als volgt vast; mijn hoofd vaak scheef en getekend, het vel bij mijn knieën net iets te los, de binnenkant van mijn bovenbeen (zeg maar kipfileetje) wat extra tekende omdat de beentjes nog niet zoveel zon hadden gehad, of een gel openritsend met mijn tanden waarbij de vrouwelijkheid ver te zoeken was, kortom categorie 'beetje jammer'.
Vol bewondering bestudeer ik dan ook altijd de foto's van vrouwelijke atleten die als beauty's zo'n wedstrijd blijken te doorstaan.

Na een goed gesprek bleek dat mijn perceptie van de titel 'ambassadeur van Davilex' toch ietwat wat kortzichtig was. Het gaat om meer dan de prestatie alleen, het is de manier waarop een atleet zich voorbereidt en het plezier wat hij of zij uitstraalt en dat is precies de reden waarom er een match is.

Op 31 juli neem ik deel aan de IronMan van Maastricht (met Bilzen en Stein als voorbereidingswedstrijden) dit in combinatie met een stevige baan en een dynamisch gezin, waarbij planning, keuzes maken, discipline, vastberadenheid en doorzettingsvermogen sleutelwoorden zijn en voor mij onlosmakelijk verbonden zijn met dankbaarheid, relativeringsvermogen, veel humor en heel veel plezier hebben in wat je doet.

Uiteindelijk voel ik berusting met gepaste trots en kijk ik uit naar wat er allemaal komen gaat met deze ploeg bevlogen mensen, van inspiratiesessies tot trainingsdagen. Tevens zal ik komende periode schrijven over mijn avontuur richting de Ironman van Maastricht.

Dus......als dan de bevestiging komt en ik officieel mijn handtekening mag gaan zetten, komt er een glimlach op mijn gezicht......twijfel heeft plaatsgemaakt voor omdenken; ineens besef ik me dat het voor de sponsor Davilex primetime is om mij te sponsoren! Het logo zal in ieder geval op 31 juli 2016 tijdens de IronMan van Maastricht ruim 12 uur op mijn triathlonpakje te bewonderen zijn en als ik dan ook nog eens kans zie om tijdens de race te glimlachen naar een fotograaf die mij vanuit een gunstige hoek vastlegt met mijn inmiddels gebruinde benen, dan is dat voor deze trotse ambassadrice de kers op de taart.