Tijdens mijn tenniscarrière overkwam het me regelmatig.....een ongepland windje, het verwijderen van overtallig lucht uit de darm of ongenuanceerder, een keiharde scheet. Meestal tijdens krachtinspanning als een service, waarbij het vaak muisstil was op de tribune, vloog er soms zomaar een windje onder mijn tennisrokje vandaan, waarna het schaamrood op de kaken.
Het hoge kreungehalte in dameswedstrijden heeft hier alles mee te maken; Hoe harder je kreunt hoe minder decibellen lucht je hoort. Menig man dwaalt met zijn gedachten af wanneer een mooie langbenige Russische in tennisrokje kreunt tijdens het slaan van de bal, niet wetende dat ze hiermee haar windjes verbloemd.
Terug naar de triathlon, IronMan Maastricht 31 juli 2016, wat een prachtige dag waarin voor mij alles samenkwam in mijn eerste hele Triathlon met mijn geliefden en vrienden als support! Veel meegemaakt, veel gevoeld en een rollercoaster aan emoties, schitterend!
Zoals in mijn vorige blogs beschreven was ik in de jaren hiervoor vooral supporter en geen triatleet en heb ik veel heel veel moeten en mogen leren en mezelf laten inspireren. Ondanks een goede voorbereiding gebeuren er op D-day dingen die je niet voorzien had, zo ook bij mij.....namelijk 'het laten van windjes'!
Tijdens de marathon voelde ik lucht in mijn darmen, ik peinsde er niet over om mijn scheetje de vrije natuur in te laten lanceren, er liepen tientallen atleten in mijn buurt, veel vrijwilligers bij de voedingsposten en nogal wat supporters langs de kant, maar ook met het gevaar dat als ik een poepie laat misschien ook mijn mooie Castelli broekie vol zit, met dank aan tekst wat ik eerder had zien hangen.........'Never trust a fart in an Ironman' en laat mijn broekje nou net met bedrukt zijn met maagdelijk witte Davilex letters.....dus ik nam geen enkel risico.
Dus....hardlopend de Dixie in....en ongegeneerd een windje gelaten. Achteraf zei ik lachend tegen Menno:" die scheet heeft me 30 seconden gekost". Waarop hij antwoordde:" waarom ga jij een Dixie in voor een beetje lucht?" Nu achteraf snap ik hem helemaal, omdat ik nu iets weet wat ik voor de race niet wist.....'laat maar waaien, laat maar waaien' Pater Moeskroen is met stip in onze afspeellijst gestegen.
Eenmaal uit de Dixie en mezelf weer met pijnlijke benen op gang getrokken, openbaarde zich iets nieuws in mijn gehoor....overal om mij heen werden scheten gelaten tijdens het lopen van de marathon; Italiaanse, Spaanse, Japanse, Russische, Duitse, Nederlandse en nog veel meer internationaal getetter. Van een diversiteit aan culinaire hoogstandjes was niets te merken omdat iedereen dezelfde sportvoeding, High Five, die dag maar binnen werkt.
Wel zat er verschil in geluid, sommige atleten besproeien zich continu met water wat resulteerde in een meer natte scheet, andere klonken droger, of soms korte knalletjes met tussenpozen.
In de 2e ronde liep ik een tijd continu in de buurt van een knappe atleet uit Portugal en die knetterde er ineens op los. Lekkere eerste indruk dacht ik lachend. Ik ging iets voor hem lopen en keek opzij, toch stiekem op zoek naar iets van schaamte bij hem, maar hij lachte zijn mooie rij witte tanden bloot en stak zijn duim omhoog, 'doing great' zei hij hijgend.
Voor mij nog steeds onduidelijke of hij mijn gehobbel bedoelde of zijn eigen Portugeese wind.Van binnen moest ik lachen....welkom Sietske, welkom in de wereld van de lange afstand. Ik heb afgelopen periode leren plassen in mijn wetsuit, ik durf inmiddels klein beetje urine te laten lopen op de fiets, het lukt me om hard te boeren en mijn neus leeg te snuiten zonder zakdoek, maar scheetjes laten tijdens de wedstrijd stond nog niet in dit lijstje.
Maar waarom niet de theorie meteen in praktijk brengen dacht ik en ik gaf wat druk op mijn buik om de Portugees te beantwoorden met een mega wind van mijn kant, maar helaas, dit was nog wat hoog gegrepen.In loopronde 3 en 4 weer luchtalarm en toch maar weer de vertrouwde Dixie in. Bij die laatste was dat maar goed ook;-)
'S avonds in bed na een onwerkelijk mooie dag met een finish om van te dromen!!
Speciale dank aan Ruud de Haan, die mij een finish gaf...once in a lifetime! Een hele dierbare en emotionele herinnering voor de rest van mijn leven! Maar ook speciale dank aan de andere speakers Paul, Arjan en Wim......wat een energie geven deze heren de hele dag weg, schitterend!
Daar lag ik dan in bed, trots te wezen met mijn ogen wagenwijd open na zo'n 26 cafeïne gels, 6 repen, 4 bananen, en liters sportdrank en cola klaarwakker en stuiterend na te genieten in bed.
Mijn buik borrelde en ik voelde lucht aankomen, schoot in de lach en besloot deze windjes net als vroeger te vangen in mijn dekbed.
Even, heel even overwoog ik om Menno wakker te wapperen met 'High Five' lucht maar uiteindelijk besloot ik om de moleculen via de andere kant van het dekbed te laten ontsnappen, want mijn lief lag al te slapen na een lange dag supporteren. En......de volgende dag zouden we met ons gezin vertrekken naar La France, waarbij ik ze onderweg nog genoeg 'High Fives' zou geven.
X Sietske
Ter geruststelling, ze hebben de reis goed doorstaan;-)
