zondag 6 maart 2016

Een zwembadjongen tussen de benen




Als je een triathlon gaat doen, ontkom je er niet aan.....zwemmen! En laat dat nou juist het onderdeel zijn waar ik me het minst op verheug. En dat is niet iets van de laatste tijd.

Het jaar 1981, ik ben 6 jaar oud en tijd voor zwemles.......met knikkende knietjes. Een oud pand met vieze tegeltjes, te koud zwembadwater en het allerergste.... een Kenau met hoofdletter K als zwemjuf, met een veldstem waar menig voetbaltrainer jaloers op zou zijn. Ze was groot, dik en in mijn ogen lelijk.... Zeg maar categorie masseuse Xilifresh reclame jaren '90.



 
Op het droge lag ze ongegeneerd over een stoel met haar benen wijd de beenslag voor te doen, wat wij met ons zwemklasje eveneens op het droge na deden.
Zwemmen bleek lastiger dan verwacht, maar oké na enige tijd kon ik mezelf aardig boven water houden. De uitdaging en de druk werd groter naarmate juf Kenau met haar enorme lijf mijn richting op kwam lopen. Ik besef me nu dat zij misschien wel mijn overtuiging voor de toekomst heeft aangemaakt....positieve aanwijzingen laten je leren, negatieve aanwijzigingen slaan je lam. Ze knaude me toe hoe verkeerd ik de beweging deed, en ik verzoop echt bijna als ze met 'de metalen haak' aankwam.


Ik ben overtuigd dat juf Kenau de haak niet gebruikte ter ondersteuning van haar lesmethodiek maar om haar eigen frustratie af te reageren op kleine kindjes. Als ik zo'n uit de kluiten gewassen tandartshaak in het zwembad aan de muur zie hangen, huiver ik nog steeds. Zo ook laatst in de sauna met m'n lief. Heerlijk een paar rondjes sauna gedaan waarna we even wilden gaan zwemmen........ Wat ziet mijn oog aan de muur hangen.....bingo! Waarom in vredesnaam zo'n haak in een sauna complex voor een badje van 4 bij 5 meter?
Ik was ervan overtuigd dat juf Kenau zich in haar pre pensioen fase had laten omscholen tot sauna meesteres en ik kreeg het beeld van die beroemde masseuse uit die reclame niet meer uit mijn hoofd. Kortom.....weg ontspannen avondje.








Maar goed, met veel pijn en moeite mocht ik uiteindelijk op voor diploma A met mijn ouders op de tribune. Keurig netjes zwom ik af en kreeg eindelijk het befaamde embleempje wat mijn moeder op mijn badpak kon naaien.

Aan het eind van het diploma zwemmen kwam de grootste beproeving..... Mocht ik door voor B? Het criterium hiervoor was 7 meter onderwater zwemmen. Ik weet nog dat ik erin plonste mijn adem inhield en zwom alsof mijn leven ervan af hing, het leek een eeuwigheid te duren, maar ik hield vol, dacht aan mijn ouders op de tribune....ik ging ze trots maken. Snakkend naar adem kwam ik boven en keek hoe ver ik was gekomen. Andere kinderen waren aan het lachen en juf Kenau keek boos..... De feedback was killing.... Nee niet door voor diploma B, ik had alleen mijn gezicht in het water gehouden en de rest van mijn ledematen spartelden aan het wateroppervlak. Na deze ervaring wilde ik nooit en dan ook nooit meer op zwemles. Het befaamde rode B embleem kon me ook niets meer schelen.



(Vond de kleur niet eens mooi ;-))

2010, mijn eerste triathlon, in Gendt, en wat was ik zenuwachtig voor het zwemmen, angst voor het onbekende, voor het donkere water, voor vissen die er zwommen, angst voor het geweld van alle andere atleten en zorg of ik mijn wetsuit nog wel uit kreeg.

Al borstcrawlend en happend naar adem doorstond ik de kilometer en werd ik achteraf bijgepraat dat ik tegelijkertijd uit het water kwam met een wat oudere dame met de schoolslag dezelfde afstand aflegde. Dit heb ik overigens nog lange tijd terug gehoord met de opmerking dat deze mevrouw met een bloemetjes badmuts baantjes zwemt in Zwembad West.
Het was duidelijk, als ik mezelf wilde verbeteren moest ik op zwemles. Het idee alleen al bezorgde me slapeloze nachten.

Met knikkende knietjes ging ik eind 2011 op zwemles, helaas gestopt in 2012 door een vervelende blessure. Eind 2015 heb ik besloten het monster weer in de ogen te kijken, want als ik 3,8 km zwemmend moet gaan overbruggen in de Maas op 31 juli a.s.tijdens de Ironman Maastricht, kan ik er niet voor weglopen en ging ik de uitdaging weer aan……zwemles.
Daar ging ik weer, oktober 2015.....op naar de eerste training en geloof me, het maakt voor mij niet uit hoe oud ik ben………weer met knikkende knietjes.
In m'n nieuw gekochte badpak liep ik met zoveel mogelijk zelfvertrouwen richting de trainer, ik hoorde de helft niet van wat hij zei want ik dacht maar een ding: hoe krijg ik in godsnaam die badmuts ook alweer over mijn hoofd. Na nonchalant af te hebben gekeken bij de anderen, zette ik mijn handen erin, spreidde mijn vingers, rekte de badmuts op en hup over mijn hoofd..... Gratis wenkbrauwlift, mijn god wat zit dat ding strak en wat voelde ik me een oen.
Na de eerste paar angstige baantjes, terugdenkend naar 1981 wapende ik mij voor de feedback. Wonder boven wonder kreeg ik te horen het best mee viel maar als ik goed wilde leren zwemmen, 'er wel werk aan de winkel is'.
Dat klonk als muziek in m'n oren! Het 7-koppig monster was getransformeerd tot een draakje.

Het advies om voor de volgende training; paddles, elastiek, plankje en een pullboy, mee te nemen, dat laatste is een  8-vormig wit blauw drijvertje wat je tussen de bovenbenen of enkels kan klemmen om meer drijfvermogen en betere ligging te creëren of de benen meer rust te gunnen.
Gauw typte in notities van mijn telefoon fonetisch het woord 'Poolboy'.


Onderweg naar huis begon ik te grappen over dit woord..... 'Een zwembadjongen' ....raar woord als je het vertaalt.... Wie verzint zoiets? En helemaal omdat je 'm tussen je benen stopt. Ik verdacht zwemjuf Kenau die wanhopig zou willen dat ze David Hasselhof als extra drijver tussen haar benen zou mogen klemmen.


 
 
 
 
 
 
Eenmaal in de winkel op zoek naar een Poolboy, vroeg ik : "Heeft u ook een Poolboy voor het zwemmen?" “Ja hoor”, zei de medewerker, “loopt u maar even mee.”

En daar gebeurde het, wat een openbaring...... Op het wit blauwe drijvertje omhult met plastic staat 'pullboy' in plaats van 'Poolboy'en ik schoot in de lach.



De medewerker staart mij aan en vraagt wat er zo leuk is?   Zonder gêne zeg ik tegen hem: “Moet je dit woord eens vertalen!” Waarna ik huilend van het lachen niet meer verder kon praten. Hij snapte er niks van en staarde me vreemd aan. Maar die arme jongen kon ook niet weten dat ik het beeld had van Juf Kenau met tussen haar benen een 'trekjongen' geklemd.