Het ultieme avontuur naar mezelf

Vrijdagochtend 29 juli vertrekken Menno, ik en onze 3 kinderen Stan, Maud, Puck, en mijn ouders naar Maastricht. Mijn schoonouders komen zondag bij de race kijken, het is fijn om iedereen dichtbij te hebben. Vrienden en bekenden staan zondag aan het parcours, geweldig! Het is een overweldigend gevoel om berichtjes te krijgen met succeswensen en vooral dat het genieten voorop staat. Dank allen, het is zo speciaal!
 
Vanaf vrijdag dompel ik me onder in de IronMan sfeer en mijn race voorbereiding en ga ik genieten, genieten tot aan de start van de profs op zondagochtend rond 07h00, waarna het nog ruim 15 minuten duurt voordat ik mag vertrekken en in die minuten mijn gedachten terug gaan naar afgelopen periode.
Vlak voor de zwemstart, als alle atleten opeengepakt bij elkaar staan en ik daartussen sta in mijn wetsuit, mijn gele badmuts en zwarte zwembril op, met het publiek op de bruggen en langs de kade van de Maas en de speakers de spanning opvoeren en het Wilhelmus in de ochtendstilte klinkt............

Dan gaan mijn gedachten terug naar hoe het na Alpe d'HuZes vorig jaar begon te kriebelen, na jaren eindelijk blessurevrij en ruimte voor nieuwe uitdagingen. Samen met Menno de keuze gemaakt voor IronMan Maastricht. Hoe schitterend is het dat je in eigen land aan een IronMan kunt meedoen. Natuurlijk speelde het kasteeltje op de looproute van André Rieu een rol, maar dat riep ik maar niet te hard, want zelfs mijn vrienden trekken een wenkbrauw op wanneer ik vertel dat ik André Rieu fan ben.

 
Ik houd niet zozeer van de muziek die hij speelt met zijn bombastische orkest, maar wat me raakt is de passie, het plezier, de timing en het raken van de gevoelige snaar bij mensen van allerlei kom af. Mensen verbroederen tijdens zijn concerten, laten de tranen de vrije loop of dansen alsof het hun laatste avond is. Ik houd daarvan.....het maakt me emotioneel. Dit is wat mij betreft te vergelijken bij ultieme grote sportwedstrijden zoals een IronMan. Atleten, organisatie, vrijwiligers supporters, bewoners, speakers, iedereen voelt de vibe, geniet, groet, lacht, moedigt aan, helpt en juicht.

Andre Rieu staat tijdens de marathon voor zijn kasteel aan het loopparcours en indien ik de kans krijg zal ik hem een zweterige pakkerd geven, hopelijk op de klanken van de RadetzkyMars, waarbij ik nog kilometerslang het deuntje van 'Tieten Kont, Tieten Kont Tienten Kont Kont Kont' nog in mijn hoofd heb.

 
 
Mijn gedachten gaan terug oktober 2015, de periode van basis conditie leggen en weer met knikkende knietjes naar 'zwemles' waar ik de eerste 2 maanden geen deuk in een pakje boter zwom. De verwondering op de gezichten van mijn zwemmaatjes zag, ga JIJ een hele triathlon doen?

Pittige wintermaanden doorstaan met deze zwemmatties, waarbij ik elke zwemtraining groeide in zelfvertrouwen en in conditie. Zaterdags het wekkertje 5.30 uur, kopje koffie en op de fiets richting het zwembad dwars door onze Vinex. Alle woningen donker, op enkele na waar een baby'tje de eerste voeding kreeg of een puber zich klaarmaakte voor de krantenwijk. Regelmatig vroeg ik mezelf af of ik knettergek was, maar als ik dan om 6.45 uur in mijn badpakkie gelijkgestemde goedgehumeurde 'lot' genoten trof, wist ik het zeker......I want to be part of this family.  Weer of geen weer, winter of lente, trainen en weer terug om vervolgens mee te gaan in het ritme van het gezin.
 

Mijn gedachten gaan terug naar de vraag van het Davilex Triathlon Team of ik ambasssadrice wil worden in naam van dit team. Waarbij ik me serieus afvroeg, why me? Het antwoord deed me blozen en besloot ervoor te gaan.
 

 
 Ik voel me bevoorrecht dat ik zoveel vertrouwen heb gekregen en ik hoop dat ik teamleden en Davilex als sponsor trots ga maken. Daarnaast speciale dank dat ik in Castelli kleding mag starten met een Lazer helm op, echt mooi! En ik hoop dat ik mensen om mij heen heb kunnen en mogen inspireren over de triathlonsport.
 

Mijn gedachten gaan terug naar het najaar van 2015 waar het weer guurder werd en zo ook mijn mentale gesteldheid, ik voelde me opgefokt, gestresst en sliep slecht, lees...soms nachten niet. In kleine intieme kring gedeeld, maar toch weer gauw de focus op doorgaan, niet piepen, het zal wel overwaaien. Het ging bergafwaarts, ik was moe en sleepte me door de dagen heen, down niet happy.

De tekst 'she gives a smile but she hardly made it through the day' was op mij van toepassing. Als mensen zeiden dat ik er slecht uitzag gaf ik als standaard antwoord dat de zwembril nogal drukt op mijn ogen wat lijkt alsof ik wallen had. Trainingen liet ik schieten of ik haakte halverwege af, zo moe. Wat was er aan de hand dit had ik nog nooit meegemaakt. Huisarts, bloedprikken meerdere malen om fysiek dingen uit te sluiten, uiteindelijk flinke stevige slaapmedicatie gekregen, maar zelfs dit middel kreeg mij soms niet onder zeil, vreselijk wat een paniek soms 's nachts.

Langzaam durfde ik te erkennen dat ik opgebrand was en dat de baan en de functie die ik bekleedde me gigantisch veel stress opleverde en ik hier mentaal helemaal van in de put zakte, er niet mee kon omgaan. Pas begin mei had ik de moed verzameld om dit aan te geven bij mijn leidinggevende en collega's. De overtuiging dat ik een oen was en enorm gefaald had, bevestigden zij niet! Er was begrip, er werd juist een handreiking gedaan, een coach en tijd voor mezelf  om op adem te komen en wat heeft mij dat veel moois opgeleverd.

Inzicht in mezelf, in mijn strategieën, mijn overtuigingen, mezelf  (her)ontdekken, het is vallen en opstaan, maar het is een heel mooi proces nu ik een deurtje bij mezelf heb open gezet. Op dit moment zit ik hier nog middenin, maar ik kan zeggen dat ik weer licht aan het eind van de tunnel zie en dat is een gelukzalig gevoel!
Wat de toekomst brengt op zakelijk gebied is nog erg onzeker, maar kan ik nu beter mee omgaan, ik heb het vertrouwen dat dit goed gaat komen,  ik vertrouw op mijn eigen kracht, inzet, enthousiasme en competenties.

 

 
 

Mijn gedachten gaan terug naar de dag van Triatlon Bilzen, wat een feest was het ondanks de regen en letterlijk de storm in mijn hoofd. Onze kinderen die werkelijk het hele deelnemersveld hebben aangemoedigd onder hun paraplu's. Ik heb daar bijzondere mensen ontmoet die mij gezien hebben en daarmee bedoel ik echt gezien! Geen opschmuk gewoon durven kijken en zien wie ik ben! Dit contact is er nog steeds, zelfs grensoverschrijdend en ik weet zeker dat dit zal blijven! Amai...zo oprecht mooi.

 
Mijn gedachten gaan terug naar de dag van 1/8 ste Triathlon Ravestein, waar ik knoeper hard de dijk ben afgefietst, terwijl de anderen doordenderden over de dijk.... gewoon niet scherp.....desondanks zo trots dat ik een glimlach kon produceren die oprecht was! Opgelucht dat ik ondanks alle stress redelijk mee kon komen in wedstrijden.
 
 
Mijn gedachten gaan terug naar de dag van triathlon Gendt, waar ik heb durven afzien, de 2e dame 40+, een hele leuke en sportieve dame, liep op 20 sec achter mij en kroop elke loopronde dichterbij. Ik heb wel eens tegen Menno gezegd:' ik denk dat ik niet kan afzien, het blijft allemaal te netjes', maar hier in Gendt .......tot 't gaatje voor het podium.....voor alle ellende van afgelopen tijd. Na de finish brak ik in tranen uit, zo kapot, gebroken maar gelijkertijd zo trots.

 
 
 
 

Mijn gedachten gaan terug naar de dag van de parcoursverkenning IM Maastricht op zaterdag 9 juli, de dag dat niemand wist dat daar een beslissing genomen werd. Samen met Menno een heerlijke dag beleefd, loopronde en fietsparcours verkend. Op die middag hebben we, met koffie en een Limburgse vlaai, besloten dat ik ga starten op 31 juli, om te gaan voor mijn ultieme uitdaging. Wekenlang heb ik getwijfeld in verband met mijn gezondheid en mentale gesteldheid maar die dag kreeg ik de bevestiging dat ik hier zo blij van wordt en dat ik het fysiek, mist verstandig racen, aankan. Gezond finishen was het doel en is het nog steeds.






Mijn gedachten gaan naar de Facebookberichten en de blogs die ik afgelopen periode schreef en plaatste op Social Media, welke mij letterlijk op de been hielden. Relativeren, grapjes maken, soms gruwelijk eerlijk en meestal met verborgen boodschap of in een metafoor.

Ik wil speciaal Ruud de Haan bedanken die de kern van een van mijn blogs voelde en in overleg mijn blog deelde op Facebook en daarna al mijn andere blogs. We hebben elkaar ontmoet in Bilzen en dat was zo mooi. Ruud, dank je wel, voor je humor en steun! Voel me trots dat ik je ontmoet heb.

Je bent een van de speakers in Maastricht en ik wil dat je weet dat mij, en ik weet velen met mij, dit zoveel steun en moraal geeft! Je geeft aan dat je een bevoorrecht mens bent dat je dit als 'hobby' mag doen. Wat ik hoor, lees en zie is dat jij de atleten wilt zien, ze wilt leren kennen, de verhalen achter de atleet wil horen, dat maakt dat je met zoveel mensen een enome band hebt. Bezieling, bevlogenheid en passie zijn woorden die daarbij passen. Wat zou ik graag een dagje met je mee gaan als jij mag speakeren, om deze sport vanaf 'jouw kant' mee te maken om vervolgens daar een mooi verhaal over schrijven.
 

Mijn gedachten gaan naar onze vriend Pieter, die zo ontzettend graag ooit had willen starten bij een IronMan. Het geeft troost en hoop dat ik op zijn fiets rijd. Het knijpt soms op onverwachte momenten mijn keel dicht en sta ik volledig geparkeerd en soms voel ik dubbele power. Prachtige sportman......we missen je. Zweef je af en toe even met me mee?

Mijn gedachten gaan uit naar lieve vrienden die een ongelofelijk en onwerkelijk verlies hebben gehad. Een Strong Viking van in de 30 die wegglijd uit het leven, niet te bevatten. Zijn levensstijl 'geniet en haal alles uit het leven' gaf me kracht in mijn eigen struggle en hield me met beide benen op de grond.









Mijn gedachten gaan naar  Menno (Oudeman), mijn lief, die me altijd heeft gesteund in good times and bad times, die nachtenlang ook wakker was door mijn paniek, die geloofde in mij, maar pijnlijk realistisch was soms met de boodschap:' Siets, op deze manier kun je niet starten'.
Ik ben Menno ongelofelijk dankbaar voor zijn onvoorwaardelijke liefde, steun, vertrouwen, geduld, voor zijn kennis, realisme, nuchterheid, humor, enthousiasme. En natuurlijk voor zijn schema's, die met grote regelmaat aangepast moesten worden.
Thanks love of my life! Ik wens je een fantastische dag toe.....na jarenlang zelf deze fantastische sport op hoog niveau te hebben beoefend, mag je je eigen madammeke aanmoedigen. Ik weet hoe gaaf je het vindt, de profs, de bekenden, de hele entourage, geniet geniet geniet!!!




Mijn gedachten gaan uit naar onze kinderen die er in  het begin geen snars van snapten waarom ik dit wilde. Aangezien ze de kwalificatie van Menno voor Hawaii 2010 als referentie hadden, heb ik regelmatig moeten uitleggen dat finishen voor heel veel deelnemers al heeeel knap is en dat we in oktober niet afreizen naar Hawaii;-)  Dit stemde ze nog niet tevreden totdat ze van dichtbij zagen dat ik inderdaad beter tenniste dan dat ik kon zwemmen en rennen en dat er dus werk aan de winkel was. Ik had het soms lastig, ik voelde dat ik als moeder soms tekort schoot. De andere kant was dat ik ook wilde laten zien dat je met hard werken, inzet en doorzettingsvermogen een heel eind komt. Om te gaan voor je dromen.


Afgelopen periode heb ik zoveel lieve tekeningen, teksten, appjes, briefjes gekregen van ze gekregen. Wat ben ik trots op ze. Het is voor hen ook een avontuur geworden met een groot beroep op hun zelfstandigheid en flexibiteit

 






















Zondag 31 juli , de stilte voor de start......het Wilhelmus......alles zoals hierboven beschreven zal langskomen. Tranen zullen vloeien achter mijn zwembril, niemand die het zal zien. Daarna gaat voor de laatste keer mijn zwembril omhoog, maak mijn ogen droog en haal diep adem. Draai ik voor de laatste keer om en gaan mijn armen de lucht in om te zwaaien en te lachen naar mijn geliefden. Dank jullie wel voor alles en al het moois dat jullie me gegeven hebben en voor julie steun in een voor mij stormachtige periode. 'Happy are those who dream dreams and are ready to pay the price to make them come true"

Ready, focus, zet mijn zwembril op en wacht op sein dat ik mag vertrekken.
Als mijn voeten het water raken is de cirkel rond. Alles wat deze dag brengt kan ik aan. Zoveel overwonnen, zoveel dieptepunten gekend, in de spiegel durven kijken, mijn kracht en geluk weer hervonden, ik kan gaan genieten. 
 
Ironman Maastricht bedankt voor deze ultieme reis naar mezelf!

 X Sietske

 "Today's the day I've been waiting for
Tomorrow won't come after all
Yesterday is so far away
And today is the only day
Somebody please stop the clock
Don't ever let this day stop"

Golden Girls

Nog 2,5 week te gaan tot de IronMan van Maastricht, wat gaat het ineens snel. Tussen alle voorbereidingen door moest ik dit verhaal nog even kwijt... ik ben me een hoedje geschrokken en besef ik me wat voor een groentje ik ben in deze sport.

Via de mail kreeg ik 'Race information' toegestuurd, waarin het aan geen enkel detail ontbreekt, wat een happening gaat dit evenement worden, geweldig. Van donderdag tot en met zondag is alles volledig uitgeschreven.







Terwijl Menno tegen me aan het praten was staarde ik naar de plattegrond en schoot in de lach, omdat ik mezelf alweer in paniek over terrein zag rennen op zoek naar mijn 'blauwe zak'.

Het is echt een logistieke uitdaging, probeer me maar even te volgen; je krijgt 3 grote tassen bij aanmelding, een blauwe een rode en een witte met je eigen persoonlijke startnummer erop. Zaterdag voor de wedstrijd kom je deze tassen brengen inclusief je fiets. In de witte tas doe je de kleding voor na de wedstrijd, in de blauwe je fietsspullen, in de rode de loopspullen. Idealiter ren je dus na 3,8 km zwemmen in de Maas naar je blauwe tas (er hangen er zo'n 2000) dus het zal voelen als graaien als in een uitverkoop.....dan ren je naar een omkleedtent (er is er eentje alleen voor vrouwen) wetsuit uit....die moet in de blauwe zak, fietsspullen aan en rennen naar je fiets....onderweg dump je de zak in de daarvoor bestemde 'DropZone' voor blauwe zakken.

Na 180 km fietsen kom je het Parc Ferme via de andere kant binnen, hangt je fiets op op de plaats die matcht met jouw startnummer, zoekt je rode tas....rent naar de omkleed tent,doet de fietsspullen in deze zak en loopspullen aan...en weer hopsakee de zak weer in de dumpplaats.
Kat in het bakkie zou je denken......ahummmmm....
Er zijn afgelopen periode wat leerpuntjes geweest, oke eerlijk....een lijst aan leerpunten, de meest spaakmakende waren de volgende twee;
1) bij een 1/8 ste triathlon presteerde ik het om een verkerde afslag te nemen, of beter gezegd keihard van de dijk af te fietsen, terwijl alle atleten gewoon vrolijk over de dijk verder denderen....Na de finish geloofde Menno mij niet dat ik verkeerd ben gefietst, totdat we de Polar gingen uitlezen....hilarisch moment dat je een streepje naar rechts ziet gaan en weer terug....voor het gemiddelde minder grappig, maar he...alles in het kader van leermomenten toch? ;-)

 

2) Mijn helm losmaken in officiële NTB wedstrijd....deze leg ik even uit....van te voren werd mij al verteld....houd je helm op en vast totdat je bij je plaats bent en dan mag je die handelingen pas gaan doen....wat doet madammeke als ze afstapt....bandje van helm losmaken....en ik weet niet waar hij vandaan kwam maar ineen stond hij voor me, zo'n fanatiek  jurylid......en ik meld het maar even....zo een die zijn taak iets te serieus neemt. Hij zegt streng dat ik mijn helm weer vast moet maken. (Ter info, ik was 3 meter verwijderd van de plek waar ik mijn fiets op moest hangen). Op mijn eigen wijze, dat wil zeggen glimlach en zelfspot leg ik uit dat ik dom dom dom ben maar dat ik daar moet zijn, wijzend naar de plaats en nummer bij de hekken 3 meter verder. Het blijkt geen indruk te maken, hij blijft streng. Dichtmaken die helm zegt hij. Nou zeg hallo dacht ik nog.....waar gaat dit over....en besloot de discussie aan te gaan. Dit heeft minuten gekost met als resultaat, bijna een diskwalificatie. Hij zei; als je nu niet je helm vastmaakt haal ik je uit de wedstrijd. Terwijl ik mopperend mijn helm vastklik kan ik het niet laten om toch nog een opmerking te maken.......'zo heb je nu je zin.......helmpje weer vast...word je hier nou vrolijk van?'
Tijdens het lopen werd ik al weer wat milder en na de wedstrijd heb ik deze beste man de hand geschut en even over het incident gekletst. Ik besef me dat er regels opgesteld zijn om nageleefd te worden, maar ja....ik rijd niet voor niets op een ReBel Bike;-)

Terug naar de race info; ik wilde heel graag weten welke kleur badmuts de dames op zouden hebben. Het wordt......geel, super! Denkend aan het nummer van Coldplay YELLOW.

Ik bekijk welke kleur badmutsen de mannen hebben en de prof heren en dames. Onderaan in het rijtje staat AWA...golden swimcap. AWA dacht ik, wat is dat of beter gezegd wie zijn dat?

Mijn interpretatie was dat het niet anders kon zijn dan dat AWA's altleten zijn die iets speciaals hebben, bijvoorbeeld brildragend zijn, of medicatie gebruiken en dat er dus extra op ze gelet moet worden vanuit de bootjes op de Maas.
AWA zou wel eens Athlete Wearing Another swimcap kunnen betekenen, wat leuk dat zij een gouden badmuts krijgen dacht ik nog.

Een mailtje....startnummers zijn bekend.....meteen op internet natuurlijk, agegroup women 40-45 Sietske Friesen 477, jeeeehaaaa!
Maar wat een hoop AWA's in mijn categorie, maar tegelijkertijd beseffend dat we dan ook alweer 40+  zijn en gebreken komen met de jaren. Wat me wel opviel is dat ze lage startnummers hebben, maar ik vulde dat in dat ze extra ruimte in Parc Ferme nodig hebben gezien hun belemmeringen of beperkingen, want het kan een hectisch zooitje zijn soms. Wat goed dat de organisatie daar rekening mee houdt.

Wat ik niet snapte was dat er bronze, zilver and gold bij de namen stond. Dus besloot ik random een AWA dame te Googlen.........en toen viel ik bijna van mijn stoel.......de eerste de beste dame zag eruit als superwoman en had zich al 4x gekwalificeerd voor Hawaii en daar tijden geklokt van 10.18uur, de 2e dame die ik intoetste deed daar eigenlijk niet voor onder.......hier klopte iets niet. Mijn interpretatie van een AWA bleek verre van juist, met trillende vingertjes toetste ik dit in bij Google en wat blijkt;
AWA staat voor All World Athlete en is een ranking systeem waarbij age groupers punten kunnen halen tijdens elke IronMan race gebaseerd op hun finish tijden gerelateerd in percentages tot de profs. Gold wil dus zeggen dat het verschil met een prof dame niet zo groot is.
Slik....oké..... Nou is mijn ambitie 'finishen' maar eerlijk, ik had wel even knikkende knietjes, met beelden van die dames die gedoucht aan de spaghetti zitten als ik nog aan de marathon mag beginnen. Nu inmiddels een week verder, ben ik van de schrik bekomen en besef ik me hoe speciaal het is om tussen deze fitte dames uit alle uithoeken van de wereld te starten, met dezelfde toewijding en passie voor deze sport......met enig niveauverschil, dat wel;-) maar dat mag de pret niet drukken.

Even droom ik weg.....hoe leuk zou het zijn om in de vrouwen omkleedtent een kan thee neer te zetten, bankjes met leuk bloemetjes tafelzeil erop en te kletsen met elkaar over van alles en nog wat om van elkaar te leren en om inspiratie op te doen.
Dan schut ik even mijn hoofd heen en weer, wakker worden Siets....blijf scherp......terug naar die plattegrond.....blauwe zak eerst.....leeggooien....wetsuit erin........herhaal herhaal herhaal......., blijf op het parcours, volg de pijlen en de borden en de andere atleten en klik je helm niet open voordat het mag.

 

Met trots zal ik op 31 juli mijn gele badmuts opzetten en met ontzag en bewondering zal ik kijken naar de Golden Girls. Ik zal naar ze lachen en mijn duim omhoog steken en me beseffen dat daar vrouwen staan die misschien wel net zo zenuwachtig zijn als ik, die dieptepunten en hoogtepunten hebben ervaren in de voorbereiding net als ik, die keuzes hebben moeten maken die anderen soms niet begrijpen net als bij mij, die weten dat ze komende uren gaan genieten maar ook afzien en pijn voelen maar dit aan willen gaan net als ik,  maar dat deze dames in de gouden badmutsen vooral gewoon vrouw zijn net als ik. Go get it Golden Girls, grap that ticket to Hawaii! but above all for all the girls let's have fun in the playfield!

X Sietske