Het ultieme avontuur naar mezelf

Vrijdagochtend 29 juli vertrekken Menno, ik en onze 3 kinderen Stan, Maud, Puck, en mijn ouders naar Maastricht. Mijn schoonouders komen zondag bij de race kijken, het is fijn om iedereen dichtbij te hebben. Vrienden en bekenden staan zondag aan het parcours, geweldig! Het is een overweldigend gevoel om berichtjes te krijgen met succeswensen en vooral dat het genieten voorop staat. Dank allen, het is zo speciaal!
 
Vanaf vrijdag dompel ik me onder in de IronMan sfeer en mijn race voorbereiding en ga ik genieten, genieten tot aan de start van de profs op zondagochtend rond 07h00, waarna het nog ruim 15 minuten duurt voordat ik mag vertrekken en in die minuten mijn gedachten terug gaan naar afgelopen periode.
Vlak voor de zwemstart, als alle atleten opeengepakt bij elkaar staan en ik daartussen sta in mijn wetsuit, mijn gele badmuts en zwarte zwembril op, met het publiek op de bruggen en langs de kade van de Maas en de speakers de spanning opvoeren en het Wilhelmus in de ochtendstilte klinkt............

Dan gaan mijn gedachten terug naar hoe het na Alpe d'HuZes vorig jaar begon te kriebelen, na jaren eindelijk blessurevrij en ruimte voor nieuwe uitdagingen. Samen met Menno de keuze gemaakt voor IronMan Maastricht. Hoe schitterend is het dat je in eigen land aan een IronMan kunt meedoen. Natuurlijk speelde het kasteeltje op de looproute van André Rieu een rol, maar dat riep ik maar niet te hard, want zelfs mijn vrienden trekken een wenkbrauw op wanneer ik vertel dat ik André Rieu fan ben.

 
Ik houd niet zozeer van de muziek die hij speelt met zijn bombastische orkest, maar wat me raakt is de passie, het plezier, de timing en het raken van de gevoelige snaar bij mensen van allerlei kom af. Mensen verbroederen tijdens zijn concerten, laten de tranen de vrije loop of dansen alsof het hun laatste avond is. Ik houd daarvan.....het maakt me emotioneel. Dit is wat mij betreft te vergelijken bij ultieme grote sportwedstrijden zoals een IronMan. Atleten, organisatie, vrijwiligers supporters, bewoners, speakers, iedereen voelt de vibe, geniet, groet, lacht, moedigt aan, helpt en juicht.

Andre Rieu staat tijdens de marathon voor zijn kasteel aan het loopparcours en indien ik de kans krijg zal ik hem een zweterige pakkerd geven, hopelijk op de klanken van de RadetzkyMars, waarbij ik nog kilometerslang het deuntje van 'Tieten Kont, Tieten Kont Tienten Kont Kont Kont' nog in mijn hoofd heb.

 
 
Mijn gedachten gaan terug oktober 2015, de periode van basis conditie leggen en weer met knikkende knietjes naar 'zwemles' waar ik de eerste 2 maanden geen deuk in een pakje boter zwom. De verwondering op de gezichten van mijn zwemmaatjes zag, ga JIJ een hele triathlon doen?

Pittige wintermaanden doorstaan met deze zwemmatties, waarbij ik elke zwemtraining groeide in zelfvertrouwen en in conditie. Zaterdags het wekkertje 5.30 uur, kopje koffie en op de fiets richting het zwembad dwars door onze Vinex. Alle woningen donker, op enkele na waar een baby'tje de eerste voeding kreeg of een puber zich klaarmaakte voor de krantenwijk. Regelmatig vroeg ik mezelf af of ik knettergek was, maar als ik dan om 6.45 uur in mijn badpakkie gelijkgestemde goedgehumeurde 'lot' genoten trof, wist ik het zeker......I want to be part of this family.  Weer of geen weer, winter of lente, trainen en weer terug om vervolgens mee te gaan in het ritme van het gezin.
 

Mijn gedachten gaan terug naar de vraag van het Davilex Triathlon Team of ik ambasssadrice wil worden in naam van dit team. Waarbij ik me serieus afvroeg, why me? Het antwoord deed me blozen en besloot ervoor te gaan.
 

 
 Ik voel me bevoorrecht dat ik zoveel vertrouwen heb gekregen en ik hoop dat ik teamleden en Davilex als sponsor trots ga maken. Daarnaast speciale dank dat ik in Castelli kleding mag starten met een Lazer helm op, echt mooi! En ik hoop dat ik mensen om mij heen heb kunnen en mogen inspireren over de triathlonsport.
 

Mijn gedachten gaan terug naar het najaar van 2015 waar het weer guurder werd en zo ook mijn mentale gesteldheid, ik voelde me opgefokt, gestresst en sliep slecht, lees...soms nachten niet. In kleine intieme kring gedeeld, maar toch weer gauw de focus op doorgaan, niet piepen, het zal wel overwaaien. Het ging bergafwaarts, ik was moe en sleepte me door de dagen heen, down niet happy.

De tekst 'she gives a smile but she hardly made it through the day' was op mij van toepassing. Als mensen zeiden dat ik er slecht uitzag gaf ik als standaard antwoord dat de zwembril nogal drukt op mijn ogen wat lijkt alsof ik wallen had. Trainingen liet ik schieten of ik haakte halverwege af, zo moe. Wat was er aan de hand dit had ik nog nooit meegemaakt. Huisarts, bloedprikken meerdere malen om fysiek dingen uit te sluiten, uiteindelijk flinke stevige slaapmedicatie gekregen, maar zelfs dit middel kreeg mij soms niet onder zeil, vreselijk wat een paniek soms 's nachts.

Langzaam durfde ik te erkennen dat ik opgebrand was en dat de baan en de functie die ik bekleedde me gigantisch veel stress opleverde en ik hier mentaal helemaal van in de put zakte, er niet mee kon omgaan. Pas begin mei had ik de moed verzameld om dit aan te geven bij mijn leidinggevende en collega's. De overtuiging dat ik een oen was en enorm gefaald had, bevestigden zij niet! Er was begrip, er werd juist een handreiking gedaan, een coach en tijd voor mezelf  om op adem te komen en wat heeft mij dat veel moois opgeleverd.

Inzicht in mezelf, in mijn strategieën, mijn overtuigingen, mezelf  (her)ontdekken, het is vallen en opstaan, maar het is een heel mooi proces nu ik een deurtje bij mezelf heb open gezet. Op dit moment zit ik hier nog middenin, maar ik kan zeggen dat ik weer licht aan het eind van de tunnel zie en dat is een gelukzalig gevoel!
Wat de toekomst brengt op zakelijk gebied is nog erg onzeker, maar kan ik nu beter mee omgaan, ik heb het vertrouwen dat dit goed gaat komen,  ik vertrouw op mijn eigen kracht, inzet, enthousiasme en competenties.

 

 
 

Mijn gedachten gaan terug naar de dag van Triatlon Bilzen, wat een feest was het ondanks de regen en letterlijk de storm in mijn hoofd. Onze kinderen die werkelijk het hele deelnemersveld hebben aangemoedigd onder hun paraplu's. Ik heb daar bijzondere mensen ontmoet die mij gezien hebben en daarmee bedoel ik echt gezien! Geen opschmuk gewoon durven kijken en zien wie ik ben! Dit contact is er nog steeds, zelfs grensoverschrijdend en ik weet zeker dat dit zal blijven! Amai...zo oprecht mooi.

 
Mijn gedachten gaan terug naar de dag van 1/8 ste Triathlon Ravestein, waar ik knoeper hard de dijk ben afgefietst, terwijl de anderen doordenderden over de dijk.... gewoon niet scherp.....desondanks zo trots dat ik een glimlach kon produceren die oprecht was! Opgelucht dat ik ondanks alle stress redelijk mee kon komen in wedstrijden.
 
 
Mijn gedachten gaan terug naar de dag van triathlon Gendt, waar ik heb durven afzien, de 2e dame 40+, een hele leuke en sportieve dame, liep op 20 sec achter mij en kroop elke loopronde dichterbij. Ik heb wel eens tegen Menno gezegd:' ik denk dat ik niet kan afzien, het blijft allemaal te netjes', maar hier in Gendt .......tot 't gaatje voor het podium.....voor alle ellende van afgelopen tijd. Na de finish brak ik in tranen uit, zo kapot, gebroken maar gelijkertijd zo trots.

 
 
 
 

Mijn gedachten gaan terug naar de dag van de parcoursverkenning IM Maastricht op zaterdag 9 juli, de dag dat niemand wist dat daar een beslissing genomen werd. Samen met Menno een heerlijke dag beleefd, loopronde en fietsparcours verkend. Op die middag hebben we, met koffie en een Limburgse vlaai, besloten dat ik ga starten op 31 juli, om te gaan voor mijn ultieme uitdaging. Wekenlang heb ik getwijfeld in verband met mijn gezondheid en mentale gesteldheid maar die dag kreeg ik de bevestiging dat ik hier zo blij van wordt en dat ik het fysiek, mist verstandig racen, aankan. Gezond finishen was het doel en is het nog steeds.






Mijn gedachten gaan naar de Facebookberichten en de blogs die ik afgelopen periode schreef en plaatste op Social Media, welke mij letterlijk op de been hielden. Relativeren, grapjes maken, soms gruwelijk eerlijk en meestal met verborgen boodschap of in een metafoor.

Ik wil speciaal Ruud de Haan bedanken die de kern van een van mijn blogs voelde en in overleg mijn blog deelde op Facebook en daarna al mijn andere blogs. We hebben elkaar ontmoet in Bilzen en dat was zo mooi. Ruud, dank je wel, voor je humor en steun! Voel me trots dat ik je ontmoet heb.

Je bent een van de speakers in Maastricht en ik wil dat je weet dat mij, en ik weet velen met mij, dit zoveel steun en moraal geeft! Je geeft aan dat je een bevoorrecht mens bent dat je dit als 'hobby' mag doen. Wat ik hoor, lees en zie is dat jij de atleten wilt zien, ze wilt leren kennen, de verhalen achter de atleet wil horen, dat maakt dat je met zoveel mensen een enome band hebt. Bezieling, bevlogenheid en passie zijn woorden die daarbij passen. Wat zou ik graag een dagje met je mee gaan als jij mag speakeren, om deze sport vanaf 'jouw kant' mee te maken om vervolgens daar een mooi verhaal over schrijven.
 

Mijn gedachten gaan naar onze vriend Pieter, die zo ontzettend graag ooit had willen starten bij een IronMan. Het geeft troost en hoop dat ik op zijn fiets rijd. Het knijpt soms op onverwachte momenten mijn keel dicht en sta ik volledig geparkeerd en soms voel ik dubbele power. Prachtige sportman......we missen je. Zweef je af en toe even met me mee?

Mijn gedachten gaan uit naar lieve vrienden die een ongelofelijk en onwerkelijk verlies hebben gehad. Een Strong Viking van in de 30 die wegglijd uit het leven, niet te bevatten. Zijn levensstijl 'geniet en haal alles uit het leven' gaf me kracht in mijn eigen struggle en hield me met beide benen op de grond.









Mijn gedachten gaan naar  Menno (Oudeman), mijn lief, die me altijd heeft gesteund in good times and bad times, die nachtenlang ook wakker was door mijn paniek, die geloofde in mij, maar pijnlijk realistisch was soms met de boodschap:' Siets, op deze manier kun je niet starten'.
Ik ben Menno ongelofelijk dankbaar voor zijn onvoorwaardelijke liefde, steun, vertrouwen, geduld, voor zijn kennis, realisme, nuchterheid, humor, enthousiasme. En natuurlijk voor zijn schema's, die met grote regelmaat aangepast moesten worden.
Thanks love of my life! Ik wens je een fantastische dag toe.....na jarenlang zelf deze fantastische sport op hoog niveau te hebben beoefend, mag je je eigen madammeke aanmoedigen. Ik weet hoe gaaf je het vindt, de profs, de bekenden, de hele entourage, geniet geniet geniet!!!




Mijn gedachten gaan uit naar onze kinderen die er in  het begin geen snars van snapten waarom ik dit wilde. Aangezien ze de kwalificatie van Menno voor Hawaii 2010 als referentie hadden, heb ik regelmatig moeten uitleggen dat finishen voor heel veel deelnemers al heeeel knap is en dat we in oktober niet afreizen naar Hawaii;-)  Dit stemde ze nog niet tevreden totdat ze van dichtbij zagen dat ik inderdaad beter tenniste dan dat ik kon zwemmen en rennen en dat er dus werk aan de winkel was. Ik had het soms lastig, ik voelde dat ik als moeder soms tekort schoot. De andere kant was dat ik ook wilde laten zien dat je met hard werken, inzet en doorzettingsvermogen een heel eind komt. Om te gaan voor je dromen.


Afgelopen periode heb ik zoveel lieve tekeningen, teksten, appjes, briefjes gekregen van ze gekregen. Wat ben ik trots op ze. Het is voor hen ook een avontuur geworden met een groot beroep op hun zelfstandigheid en flexibiteit

 






















Zondag 31 juli , de stilte voor de start......het Wilhelmus......alles zoals hierboven beschreven zal langskomen. Tranen zullen vloeien achter mijn zwembril, niemand die het zal zien. Daarna gaat voor de laatste keer mijn zwembril omhoog, maak mijn ogen droog en haal diep adem. Draai ik voor de laatste keer om en gaan mijn armen de lucht in om te zwaaien en te lachen naar mijn geliefden. Dank jullie wel voor alles en al het moois dat jullie me gegeven hebben en voor julie steun in een voor mij stormachtige periode. 'Happy are those who dream dreams and are ready to pay the price to make them come true"

Ready, focus, zet mijn zwembril op en wacht op sein dat ik mag vertrekken.
Als mijn voeten het water raken is de cirkel rond. Alles wat deze dag brengt kan ik aan. Zoveel overwonnen, zoveel dieptepunten gekend, in de spiegel durven kijken, mijn kracht en geluk weer hervonden, ik kan gaan genieten. 
 
Ironman Maastricht bedankt voor deze ultieme reis naar mezelf!

 X Sietske

 "Today's the day I've been waiting for
Tomorrow won't come after all
Yesterday is so far away
And today is the only day
Somebody please stop the clock
Don't ever let this day stop"