Nog 2,5 week te gaan tot de IronMan van Maastricht, wat gaat het ineens snel. Tussen alle voorbereidingen door moest ik dit verhaal nog even kwijt... ik ben me een hoedje geschrokken en besef ik me wat voor een groentje ik ben in deze sport.
Via de mail kreeg ik 'Race information' toegestuurd, waarin het aan geen enkel detail ontbreekt, wat een happening gaat dit evenement worden, geweldig. Van donderdag tot en met zondag is alles volledig uitgeschreven.
Terwijl Menno tegen me aan het praten was staarde ik naar de plattegrond en schoot in de lach, omdat ik mezelf alweer in paniek over terrein zag rennen op zoek naar mijn 'blauwe zak'.
Het is echt een logistieke uitdaging, probeer me maar even te volgen; je krijgt 3 grote tassen bij aanmelding, een blauwe een rode en een witte met je eigen persoonlijke startnummer erop. Zaterdag voor de wedstrijd kom je deze tassen brengen inclusief je fiets. In de witte tas doe je de kleding voor na de wedstrijd, in de blauwe je fietsspullen, in de rode de loopspullen. Idealiter ren je dus na 3,8 km zwemmen in de Maas naar je blauwe tas (er hangen er zo'n 2000) dus het zal voelen als graaien als in een uitverkoop.....dan ren je naar een omkleedtent (er is er eentje alleen voor vrouwen) wetsuit uit....die moet in de blauwe zak, fietsspullen aan en rennen naar je fiets....onderweg dump je de zak in de daarvoor bestemde 'DropZone' voor blauwe zakken.
Na 180 km fietsen kom je het Parc Ferme via de andere kant binnen, hangt je fiets op op de plaats die matcht met jouw startnummer, zoekt je rode tas....rent naar de omkleed tent,doet de fietsspullen in deze zak en loopspullen aan...en weer hopsakee de zak weer in de dumpplaats.
Kat in het bakkie zou je denken......ahummmmm....
Er zijn afgelopen periode wat leerpuntjes geweest, oke eerlijk....een lijst aan leerpunten, de meest spaakmakende waren de volgende twee;
1) bij een 1/8 ste triathlon presteerde ik het om een verkerde afslag te nemen, of beter gezegd keihard van de dijk af te fietsen, terwijl alle atleten gewoon vrolijk over de dijk verder denderen....Na de finish geloofde Menno mij niet dat ik verkeerd ben gefietst, totdat we de Polar gingen uitlezen....hilarisch moment dat je een streepje naar rechts ziet gaan en weer terug....voor het gemiddelde minder grappig, maar he...alles in het kader van leermomenten toch? ;-)
2) Mijn helm losmaken in officiële NTB wedstrijd....deze leg ik even uit....van te voren werd mij al verteld....houd je helm op en vast totdat je bij je plaats bent en dan mag je die handelingen pas gaan doen....wat doet madammeke als ze afstapt....bandje van helm losmaken....en ik weet niet waar hij vandaan kwam maar ineen stond hij voor me, zo'n fanatiek jurylid......en ik meld het maar even....zo een die zijn taak iets te serieus neemt. Hij zegt streng dat ik mijn helm weer vast moet maken. (Ter info, ik was 3 meter verwijderd van de plek waar ik mijn fiets op moest hangen). Op mijn eigen wijze, dat wil zeggen glimlach en zelfspot leg ik uit dat ik dom dom dom ben maar dat ik daar moet zijn, wijzend naar de plaats en nummer bij de hekken 3 meter verder. Het blijkt geen indruk te maken, hij blijft streng. Dichtmaken die helm zegt hij. Nou zeg hallo dacht ik nog.....waar gaat dit over....en besloot de discussie aan te gaan. Dit heeft minuten gekost met als resultaat, bijna een diskwalificatie. Hij zei; als je nu niet je helm vastmaakt haal ik je uit de wedstrijd. Terwijl ik mopperend mijn helm vastklik kan ik het niet laten om toch nog een opmerking te maken.......'zo heb je nu je zin.......helmpje weer vast...word je hier nou vrolijk van?'
Tijdens het lopen werd ik al weer wat milder en na de wedstrijd heb ik deze beste man de hand geschut en even over het incident gekletst. Ik besef me dat er regels opgesteld zijn om nageleefd te worden, maar ja....ik rijd niet voor niets op een ReBel Bike;-)
Terug naar de race info; ik wilde heel graag weten welke kleur badmuts de dames op zouden hebben. Het wordt......geel, super! Denkend aan het nummer van Coldplay YELLOW.
Ik bekijk welke kleur badmutsen de mannen hebben en de prof heren en dames. Onderaan in het rijtje staat AWA...golden swimcap. AWA dacht ik, wat is dat of beter gezegd wie zijn dat?
Mijn interpretatie was dat het niet anders kon zijn dan dat AWA's altleten zijn die iets speciaals hebben, bijvoorbeeld brildragend zijn, of medicatie gebruiken en dat er dus extra op ze gelet moet worden vanuit de bootjes op de Maas.
AWA zou wel eens Athlete Wearing Another swimcap kunnen betekenen, wat leuk dat zij een gouden badmuts krijgen dacht ik nog.
Een mailtje....startnummers zijn bekend.....meteen op internet natuurlijk, agegroup women 40-45 Sietske Friesen 477, jeeeehaaaa!
Maar wat een hoop AWA's in mijn categorie, maar tegelijkertijd beseffend dat we dan ook alweer 40+ zijn en gebreken komen met de jaren. Wat me wel opviel is dat ze lage startnummers hebben, maar ik vulde dat in dat ze extra ruimte in Parc Ferme nodig hebben gezien hun belemmeringen of beperkingen, want het kan een hectisch zooitje zijn soms. Wat goed dat de organisatie daar rekening mee houdt.
Wat ik niet snapte was dat er bronze, zilver and gold bij de namen stond. Dus besloot ik random een AWA dame te Googlen.........en toen viel ik bijna van mijn stoel.......de eerste de beste dame zag eruit als superwoman en had zich al 4x gekwalificeerd voor Hawaii en daar tijden geklokt van 10.18uur, de 2e dame die ik intoetste deed daar eigenlijk niet voor onder.......hier klopte iets niet. Mijn interpretatie van een AWA bleek verre van juist, met trillende vingertjes toetste ik dit in bij Google en wat blijkt;
AWA staat voor All World Athlete en is een ranking systeem waarbij age groupers punten kunnen halen tijdens elke IronMan race gebaseerd op hun finish tijden gerelateerd in percentages tot de profs. Gold wil dus zeggen dat het verschil met een prof dame niet zo groot is.
Slik....oké..... Nou is mijn ambitie 'finishen' maar eerlijk, ik had wel even knikkende knietjes, met beelden van die dames die gedoucht aan de spaghetti zitten als ik nog aan de marathon mag beginnen. Nu inmiddels een week verder, ben ik van de schrik bekomen en besef ik me hoe speciaal het is om tussen deze fitte dames uit alle uithoeken van de wereld te starten, met dezelfde toewijding en passie voor deze sport......met enig niveauverschil, dat wel;-) maar dat mag de pret niet drukken.
Even droom ik weg.....hoe leuk zou het zijn om in de vrouwen omkleedtent een kan thee neer te zetten, bankjes met leuk bloemetjes tafelzeil erop en te kletsen met elkaar over van alles en nog wat om van elkaar te leren en om inspiratie op te doen.
Dan schut ik even mijn hoofd heen en weer, wakker worden Siets....blijf scherp......terug naar die plattegrond.....blauwe zak eerst.....leeggooien....
Met trots zal ik op 31 juli mijn gele badmuts opzetten en met ontzag en bewondering zal ik kijken naar de Golden Girls. Ik zal naar ze lachen en mijn duim omhoog steken en me beseffen dat daar vrouwen staan die misschien wel net zo zenuwachtig zijn als ik, die dieptepunten en hoogtepunten hebben ervaren in de voorbereiding net als ik, die keuzes hebben moeten maken die anderen soms niet begrijpen net als bij mij, die weten dat ze komende uren gaan genieten maar ook afzien en pijn voelen maar dit aan willen gaan net als ik, maar dat deze dames in de gouden badmutsen vooral gewoon vrouw zijn net als ik. Go get it Golden Girls, grap that ticket to Hawaii! but above all for all the girls let's have fun in the playfield!
X Sietske
Wat een uitdaging ga je aan!
BeantwoordenVerwijderenMaar... Je kunt het.
Heel veel succes en geniet ervan (zal wel achteraf worden)
Lieve groetjes, Barry en Meta van Binsbergen