'Meer Voor Vrouwen'

‘Meer voor vrouwen’

De slogan van RTL7 ‘meer voor mannen!’ Daar moet ik altijd om lachen, zeker de laatste tijd, omdat ik me wel eens afvraag in mijn voorbereiding op de IronMan van Maastricht, of triatlon wel een geschikte sport is voor vrouwen, of 'meer voor mannen'. Misschien moet ik het dichter bij mezelf houden…..Ben ik er wel geschikt voor?

Als je liefhebber bent van vrouwelijk schoon en dit maagdelijke beeld zo wilt houden, zou ik je afraden om deze blog verder lezen. Doe je dit toch, dan is dit volledig op eigen risico;-)

Vroeger was ik diegene die voor oponthoud zorgde tijdens de autoritten richting vakanties, plassen….altijd moest ik plassen. Er werden door mijn broer en ouders grapjes over gemaakt; 'Ome Joop....ik moet plassen' (generatie jaren '70)

Later tijdens tenniswedstrijden heb ik wat af geruzied met tegenstanders en umpires over dat ik echt toch even moest plassen tussen de games door.

En daar stond ik dan in 2010 bij de Kwarttriatlon van Gendt, ingeritst in een wetsuit en ja hoor……ik moest plassen. Menno (Oudeman), mijn lief,  was in voorbereiding op IM Zurich van dat jaar, maar was drukker met mijn ‘gezeik’ dan met zijn eigen wedstrijd. Voordat ik in het wetsuit ging had ik al 3 keer achter een struikje gezeten. Dus eenmaal in het pak van rubber, wat op mij een claustrofobisch effect had, moest ik weer plassen, volgens mij uit pure angst voor wat er ging komen.

Menno zei droogjes dat ik gewoon in mijn wetsuit kon plassen.

Gewoon in mijn wetsuit plassen?!! Dat komt dan toch in mijn triatlonpakje, dat gaat iedereen toch zien en ruiken? En hoe plas ik tussen ruim honderd atleten zonder dat ze dit aan mijn gezicht kunnen zien. Ik kon wel janken op dat moment. Uiteindelijk mezelf toegesproken, als ik ‘erbij’ wilde horen ik niet moest zeiken, wel in daden maar niet in woorden. Ogen dicht concentreren en hupsakee……een warm straaltje mijn wetsuit in en daarna vluchtig om mij heen kijkend of niemand iets gezien had.

Eenmaal in diezelfde wedstrijd voelde ik al tijdens het fietsen dat ik moest plassen, ik baalde zo van mezelf, hoe kan dit nou? Hoe doen anderen dit?, ik moet toch die bidon leegdrinken en dat moet er toch ook weer uit?…….Ik kon  echt geen 10 km lopen met al die urine aan boord.
Nu is Gendt een triatlon waar heel de Betuwe voor uitloopt tijdens de Kersenfeesten met gezellige drukte langs de kant. Tijdens het rennen was ik op zoek naar een beschut plekje, maar werkelijk overal stonden mensen. Er zat maar een ding op, ik ben van het parcours af gegaan om bij iemand in de voortuin (nog duizendmaal excuus) achter een struikje te plassen. Maar 'wildplassen' kan je in een IronMan een diskwalificatie opleveren......dus een Belgisch/Limburgs voortuintje is geen optie. 

 

Plassen moest ik ook tijdens de marathon van Rotterdam, vlak voor het Kralingsebos. Ik hield het niet meer. Onder het viaduct leunde ik tegen een grote betonnen pilaar, op 45 graden van de lopers op de weg, zo moest het lukken, totdat een of andere groepje lopers bedacht om ook rechts op het fietspad langs de pilaar te gaan lopen, waardoor er dus links en rechts lopers langs kwamen, heb ik weer!!
Maar ik kon niet meer, de pies kwam uit mijn oren en ben parallel tegen de pilaar aan gaan staan, hurken ging niet meer van de pijn in mijn bovenbenen, dus beetje hangen, broekje naar voren trekken, ogen dicht en concentreren. Af en toe riep er iemand wat….van ellende ben ik een liedje gaan zingen om me te kunnen focussen……dit hele tafereel heeft me minuten gekost…..maar……..ik had wel geplast!

 

Trainen voor een IronMan betekent ook lange duurritten op de fiets en dat is nieuw voor mij. Heerlijk,  als je niet langer dan 2 uur op een zadel hoeft te zitten. Wat een martelwerktuig is zo’n zadel, de potten Sudo creme en vaseline zijn hier thuis niet aan te slepen. Op een gegeven moment begin je wat te schuiven en te doen en soms weet ik van gekkigheid niet meer hoe je moet gaan zitten. Lennette van Dongen heeft er een hilarische sketch over gemaakt, als je zo lang op een zadel zit,  omschrijft Lenette:”is het net alsof je wordt gebeft door een speldenkussen” (hoho….dit zijn niet mijn woorden he!!!!)

 

Wel heb ik het woord schaamlippen in mijn vocabulaire vervangen door slaaplippen. Ik heb nooit en dan ook nooit begrepen  hoe het mogelijk is en wat de reden  zou kunnen zijn dat vrouwelijke atleten kunnen lachen wanneer ze aan de helse marathon beginnen na een monstertocht van 180 km fietsen. inmiddels begrijp ik dat wel, heerlijk als de boel weer een beetje wordt doorbloed.
 

 

Tijdens die lange duurritten vervaagt helaas nog meer vrouwelijk schoon. Meestal zie ik mannen hun neus krachtig uitsnuiten om de neusvleugels optimaal zuurstof te kunnen laten inademen. Indien er nu toch nog mannelijke lezers zijn die het aandurfden om deze blog te lezen komt nu meteen even een tip; de neus legen niet naar links graag, het kan namelijk voorkomen dat je gechickt wordt en vrouwen hebben geen zin om in jouw snot te fietsen!

Afgelopen periode ben ik  een paar keer met een aantal dames mee op pad geweest en wat een eye-opener.....die charmante dames doen dit ook! Gevoel van ontzetting maar ook ontzag. Ik ben het tennistype wat ge(ver)wend is met pauzes tussen de games zodat je netjes een zakdoekje kunt pakken om je neus te snuiten. Tijdens fietstochtjes heb ik altijd een zakdoekje in het achterzakje van mijn wielershirt. Als ik dan gesnoten heb, prop ik het op weer in mijn achterzakje om het bij een prullenbak weg te gooien.
Het is overduidelijk, ik moet meer het beest in mij gaan aanspreken. Tijdens een trainingsritje was ik er klaar voor, het ging gebeuren; ik ging mijn neus ook met kracht snuiten en het snot de vrije natuur in lanceren, maar ergens zat er toch een esthetische belemmering want op het moment suprême blies ik niet hard genoeg en had ik het snot aan mijn handen en op mijn wang. En het ergste was…..ik had dit keer geen zakdoekje meegenomen.

 

Maar ik krijg herkansingen genoeg tijdens de ritten van komende weken. Dan kan ik ook meteen het wegschieten van ‘een fluim’ oefenen. Vroeger op school deden we wedstrijdjes met de jongens wie het verste kon spugen……ik eindigde meestal in de achterhoede, dus dit vraagt nog wat oefening.

 

180 km fietsen dat is ver en lang en ik zal zeker een keer moeten plassen. In mijn omgeving vraag ik anderen hoe zij dat doen. Het merendeel van de mannen zegt; ’benen stil, broekspijpje iets oprekken en plassen, of ze wippen ‘Willy’ er even bovenuit’. Bij de vrouwen ligt dat toch iets anders. Langs het parcours staan Dixie toiletten, dat zou een optie kunnen zijn. Maar tijdens de IM Zurich van Menno was dit minder succesvol. Mijn schoonvader en ik moesten allebei naar het toilet, op naar een Dixie langs de kant, komt er een atleet aangefietst, roepend en met al een been over het zadel gegooid, natuurlijk laten we die voor. Ik houd zijn fiets vast en lach vriendelijk naar deze knappe triatleet. Hij gaat de Dixie in, komt na 10 seconden weer naar buiten, grijpt zijn fiets en trapt weg onder luide aanmoedigingen van mij. Ik stap de kleine ruimte in en weer heel snel naar buiten……spetterpoep tot aan het dak.

 

Even, heel even verlang ik terug naar de tennissport, naar de pauzes tussen de games, naar mijn zakdoekjes, mijn handdoekje tegen het zweet, mijn kleine bidon die ik met korte teugjes leegdronk, de banaantjes die ik met kleine nette hapjes kon eten en het wisselen van kleding in een nette kleedkamer.
 
Back to reality, dit is wat ik wil en ben er bijna,  nog 8 weken te gaan tot IM Maastricht. Dus staat er komende periode 'Leren Beesten' in het schema opgenomen.
Als ik weinig snelheid en tijd wil verliezen tijdens de IronMan, zal ik komende weken dus moeten trainen op het plassen, snuiten en rochelen op de fiets en tijdens het lopen, wat een heerlijk vooruitzicht, ahum.....

Vooral het idee dat de urine langs mijn benen loopt, langs mijn mooie Castelli pakje, zo mijn witte Sidi fietsschoentjes in, doet me even huiveren. Maar las al op internet dat dit volstrekt normaal is, je doet 'gewoon' wat witte bloem in je schoenen tegen de geur en trekt het vocht weg. Helaas zullen witte schoenen wel verkleuring gaan vertonen.  Man o man....ik ben toch een wereld ingestapt!!!

 

Mensen die mij kennen weten dat ik al roepend en zwaaiend en met glimlach op de fiets kan zitten, maar bij deze mijn oprechte excuses als ik komende periode minder extravert reageer.
Het kan goed zijn dat je mij komende tijd in omgeving Nijmegen ziet fietsen met snotvegen op mijn wangen, diep rochelend vanuit de keel of spugend met speeksel en andere inhoud, of de benen stilhoudend met mijn billen iets opzij en mijn gezicht in een soort van trance om te focussen op mijn plasje…..toeter of roep dan alsjeblieft niet…..ik ben  dan zwaar in training voor de IronMan;-)
 
Lieve groeten,
Sietske