zaterdag 9 april 2016

Kopje thee met herinneringen

 

















Afgelopen week in de vroege ochtend uren stond de volgende vraag op een Pickwick theezakje: 'welke dag zou je nog een keer willen beleven?' Geen twijfel.....IronMan Worldchampionship Triathlon Kona Hawaii oktober 2010 met deelname Menno Oudeman, mijn lief.

Menno vertelt nooit veel over zijn triathlonverleden en ik moet eerlijk zeggen dat ik toen ik hem net leerde kennen, ik het beeld voor ogen had van onaantrekkelijke mannen met snorren met van die te wijde fout gekleurde broekjes, van mannen die poepen en plassen onderweg. Dit alles met dank aan de televisiezender AVRO, die het spektakel van Almere destijds nog uitzond.





 
                                                     


Beetje bij beetje kreeg ik door dat Menno gigantische sport prestaties heeft geleverd. Daar spraken we binnenshuis wel over, maar buitenshuis kwamen we niet verder dan de tuin, waar zijn oranje metalen frame, ja....er staat echt metalen frame.... in de klimop hangt als aandenken aan die heroïsche tijd.
Nog menig atleet bijt zich op zijn hyper moderne carbonfiets kapot op zijn tijden.

.


Vanaf 2000, na zijn profperiode, heeft Menno niets meer gedaan en dan ook werkelijk niets meer. De koek was op. Waarbij hij zelf altijd aanvult:' ik heb gewoon ook een hele luie kant' wat zich lichamelijk uitte in een klein zwembandje rond de buik en wat vet op de borst, waarbij een BH-tje met bescheiden cupmaatje A niet zou misstaan.

De ommekeer kwam tijdens een vakantie in de buurt van Alpe d'Huez. Menno knalde met het temperament en het karakter van een prof de machtige Alpe op...... Alleen niet beseffende dat hij fysiek ruim 6 jaar niets meer had gedaan. Letterlijk en figuurlijk fietste hij tegen een muur op, heel emotioneel om te zien dat het hoofd wil maar dat het lichaam het niet aankan. Dit is het zeer en de erfenis wat menig ex-topsporter herkent en met zich meedraagt.

Dit momentum heeft Menno gelukkig positief aangegrepen om toch weer te gaan wielrennen. Een jaar later fietst hij naar goud op de marmotte en weer een jaar later rijdt hij 7x Alpe d'Huez op om het jaar daarop voor 8x te gaan alles voor het goede doel, het KWF.




Het werd tijd voor grotere plannen...... toch weer de triathlonsport oppakken, misschien wel een IronMan met de focus op een startbewijs binnenhalen voor IronMan worldchampionship Kona Hawaii. 

Ik had geen idee wat een IronMan was.... Een man van staal....lekker suf dacht ik nog, omdat er ook vrouwen aan meedoen.
Worden die dan vernoemd naar Margaret Thatcher, The Iron Lady? gezellig ;-)




 

In onze straat raakten we goed bevriend met een ander stel met twee jonge meiden. Hij, Pieter, was ook een triatleet en onlangs begonnen met het opzetten van zijn eigen bedrijfje, custommade racefietsen maken, onder de naam 'Rebel Bikes'.
Menno en hij werden dikke maten en er werden ambitieuze sportplannen gemaakt.

Samen toeleven en toe trainen naar een helse hele triathlon.... een IronMan, 2 jongensdromen die zouden uitkomen.
Stap voor stap werden de plannen uitgewerkt in samen trainen, triatlons inplannen, een team opzetten, sponsoring en meer.



Maar eerst maar eens de kwart van Gendt in 2009. Schitterende wedstrijd, Menno voor het eerst weer in het veld tussen de grote kanonnen en Pieter die als doel had het om het aantal minuten tussen hem en Menno zo klein  mogelijk te houden.


Dit smaakte naar meer, Pieter ging ook voor goud bij de marmotte en reed mooie koersen, maar op een gegeven moment kreeg hij vage klachten, hoofdpijn en raakte vermoeid. Na herhaaldelijk de huisarts te hebben bezocht toch door voor nader onderzoek. En daar kwam een verpletterende uitslag uit.... Een niet operabele hersentumor.

Stil van, steeds weer.








Pieter finisht in Gendt 2009

In het Radboud ziekenhuis in Nijmegen zochten wij hem op voordat hij aan zijn eerste chemokuur begon. Ongemakkelijk namen we wat sportbladen voor hem mee en keken toe hoe het infuus de chemo zijn lichaam in druppelde, maar zo met de overtuiging dat dit hem ging helpen op weg naar genezing en herstel.

Op weg naar huis op de fiets barstte de hemel open en kwam de regen met bakken uit de lucht. Menno en ik hebben de hele rit naar huis niets tegen elkaar gezegd, voelden de regen op onze gezichten en dachten beide hetzelfde. Gaat Pieter dit ooit nog een keer voelen, die regen, die overweldigende heerlijke regen, want dat is wat je dan ineens beseft.

Een jaar later, Triathlon Gendt juni 2010. Vorig jaar stond hier een fitte kerel aan de start en nu zijn de kankercellen Pieter de baas. Als verrassing wilde hij komen kijken bij Menno zijn race. Pieter was inmiddels zo verzwakt dat hij in een rolstoel vervoerd moest worden door zijn vader. Zijn aanmoedigingen verdampten door het geluid van de speaker en de muziek. Het allerergste wat Pieter naderhand tegen mij zei was; "Menno heeft me niet gezien en gehoord".
Tijdens de triathlon is de koers hard en is er geen ruimte om emoties toe te laten, naderhand brak Menno en niet zo'n beetje ook, schuldgevoelens over het feit dat hij Pieter niet had gezien.

IronMan Zurich juli 2010
De namiddag voor mijn vertrek naar Zurich, Menno was al paar dagen eerder vertrokken om zich voor te bereiden op zijn ultieme race, staat de vrouw van Pieter bij mij op de stoep, overstuur........Pieter heeft de diagnose 'uitbehandeld' te horen gekregen en hoogstwaarschijnlijk nog maar kort te leven.
Weg droom, weg hoop, weg alles.

Het weerzien met Menno in Zürich was zwaar, loodzwaar, we voelden zoveel verdriet en onmacht. Gelukkig waren we daar met een stel hele fijne mensen door wie we geweldig zijn gesteund en opgevangen. De focus moest komen op raceday, one shot one chance, het moest vandaag gebeuren....en het gebeurde.....!




Laatste stuk zwemmen Menno





















     Finish Menno!



Een waanzinnige steady race, ik was zo trots! Menno finishte als eerste in de agegroup 40+ en het felbegeerde startbewijs naar Hawaii was binnen.

















IronMan Worldchampionship Hawaii Kona oktober 2010

Pieter ging hard achteruit. Zijn zicht was slecht geworden, maar dat weerhield hem er niet om om Menno te blijven steunen en motiveren. Triathlon was zijn passie, ook tijdens zijn ziekteproces. Tijdens een laatste knuffel tussen de mannen zei hij tegen Menno met galgenhumor ;"Neem die finishers medaille mee terug naar Nijmegen, ik kan dan wel niet meer zo goed zien, maar ik kan 'm wel voelen......de trofee der trofeeën uit Hawaii.

Ook voor deze trip besloten we  dat ik een paar dagen later zou afreizen, niet alleen voor de kids, maar toch ook wel voor de angst dat de enorme Boeing onverwacht een landing in zee zou moeten maken, met ons beide aan boord. Mijn omgeving verklaarde me voor gek dat ik binnen 4 dagen heen en weer naar Hawaii zou gaan, maar dat was een blinde vlek .....ik wil.....ik ga.....

Ik zou een overstap hebben in Detroit en in Honolulu. Eenmaal in het vliegtuig had ik allang in de gaten dat de overstaptijd niet haalbaar was. Maar zeg nooit nooit, ik zette alles op alles. Ik zat achter in het vliegtuig en als iedereen netjes op de plaats zit is er rust en overzicht, maar ik had het plan opgevat om tijdens het taxiën na de landing al met mijn handbagage naar voren te schuifelen. De stewardessen wezen me weer terug naar mijn plaats, dit met een hoop gesputter van mij.... Ik heb een vliegtuig te halen anders kom ik te laat.



 
Maar hoe naïef was ik dat ik dacht te kunnen halen.... Een rij..... Niet zomaar een rij..... Een heeeeeele lange rij voor een vingerafdruk om Amerika in te mogen. Nee!!... Mijn hart klopte in mijn keel... Schiet op..... De schaamte voorbij vroeg ik de mensen of ik voor mocht..... I need to catch my plane to Honolulu. Sommige mensen lieten me voor, sommigen werden boos.
Daarna zette ik het op een rennen...... Naar de gate....... Ik zag geen mensen ik zag geen rijen en ik vreesde het ergste.......


Ik rende naar de balie, legde al hijgend mijn ticket neer en probeer nog vriendelijk te lachen. En daar kreeg ik het te horen; I'm sorry Miss, you are to late, the gate has closed. De woorden kwamen als slowmotion binnen, landden in mijn brein en daar overkwam het me..... Een golf van frustratie, achteraf schaam ik me voor mijn reactie.....;"The gate has closed? That's not possible, open it up. You have to call the plane I'm coming. The fucking plane to Detroit was delayed. You must get me on that plane, because I must get to my husband in Kona for the IronMan.


Slow down lady.... En hij legde rustig uit dat hij me op de volgende vlucht ging plaatsen. No way!!! Call that  plane.... En dat deed hij....contact met de toren.....
Sorry Miss, the plane has left te gate. Ik trok deze steward nog net niet aan zijn stropdas die desk over...."So put me on a bus and drive me towards that plane just like in the movies...denkend aan Bruce Willis die zich nog net kan vastklampen aan het landingsgestel.
No Miss, I understand you are upset, but keep calm. Het werd een ticket naar LA, vandaar een overstap naar Honolulu,met een onvermijdelijke hotelovernachting en de volgende dag van Honolulu eindelijke naar Kona. Mijn 4 daagse trip Hawaii werd teruggebracht naar minder dan 48 uur. Keep Calm and Be Positive......ik zou in ieder geval op tijd zijn voor Raceday!

Het was fantastisch om Menno weer te zien in een omgeving waar je alleen van kan dromen, wat een plaatje. Een appartement met uitzicht over zee, waanzinnig. We hadden samen nog een paar uur voor de start en dat was een waanzinnige rollercoaster van emoties voor mij maar vooral voor Menno.
Om 3.00 uur 's nachts de wekker........D-Day....dit is waar alles afgelopen periode om draaide, met alleen maar dankbaarheid in onze vezels......
Het was een dag die in mijn geheugen gegrift  staat. Het is moeilijk uit te leggen maar alles wat je meemaakt is raak, mooi, bijzonder, ontroerend, inspirerend. Gesprekken met andere supporters van all over the world, die ook zijn afgereisd om hun geliefde te ondersteunen, dat schept zo'n enorme band. Menno startte samen met Hans Roodzant en Diederik Scheltinga, wat een stel leuke, vriendelijke, grappige en sterke mannen bij elkaar en wat zo mooi is om te zien is dat iedereen het elkaar zo verschrikkelijk gunt. Het is jouw race, jouw dag jouw moment........geniet!
En genieten was het zeker, wat een wedstrijd en wat was het heet, niet te beschrijven heet. Om 8 uur 's ochtends stond ik al met mijn parapluutje in de zon te filmen....en dan te bedenken dat die duizenden atleten er tussen de 9 en 17 uur over doen.



                                                                       Ironman Hawaii Swim Start
 
 
 
 
 
Impressie Ironman Hawaii, prachtige beelden van de race der races, ook het afzien wordt mooi in beeld gebracht. Wat mij zo raakt is de euforie in de finishstraat, van prof tot agegroup 75+, schitterend!


Nog voor de finishstraat sta ik met mijn oranje bloemetjes krans, om een beetje op te vallen tussen de supporters, Menno op te wachten. Een knuf een high five en daar ging Menno de finishstraat in, waar duizenden supporters opeengepakt staan. Ik zag Menno in die mensenmassa verdwijnen en voelde me zo ontzettend trots dat is zo'n groots gevoel. Na ongeveer 50 seconden hoorde ik door de speaker: "from the netherlands, Menno 'Oedeman'...... You are an Ironman!" 

Veel tijd om na te genieten was er niet. Volgende dag vloog ik alweer terug en Menno zo'n 12 uur later, maar dat was ok! Ik ben erbij geweest en wat een ervaring was het. Nu op naar huis, naar onze kids en ouders die ons zo hebben bijgestaan op afstand en natuurlijk naar Pieter....
 
Eenmaal geland op Schiphol stonden mijn ouders als verrassing mij op te wachten, wat was dat fijn.
Tijdens de terugreis in de auto van mijn ouders van Schiphol naar Nijmegen appte ik met Menno, hij ging boarden en ik wenste hem een veilige reis. Na paar minuten klonk er een piepje op m'n telefoon, ik glimlachte want ik dacht dat het Menno weer was die inmiddels lekker in een vliegtuigstoel zat, met zijn enorme spierpijn overal.
Nee, het was Menno niet, het was de vrouw van Pieter.
Het was het allesvernietigende bericht dat Pieter zojuist was overleden. Nu ik dit schrijf biggelen de tranen weer over mijn wangen. Ik dacht nog ;"Pieter jongen, ik ben er bijna, ik ben al bij Utrecht,  Menno is onderweg met de medaille, wakker worden jongen, hou vol"
Maar dat was tegen beter weten in.

Mijn gedachten gingen uit naar Menno, die tijdens zijn tussenstop in San Fransisco hetzelfde appje zou lezen en daar helemaal alleen op zo'n luchthaven zit. Fysiek helemaal kapot en dan op weg naar huis ergens voor je gevoel in niemandsland dit berichtje ontvangen. Echt vreselijk. En dat was ook zo. Menno beschrijft die uren als een van de moeilijkste uit zijn leven, machteloos, radeloos en eenzaam.

De dagen na de IroMan Hawaii stonden in het teken van rouw en verdriet. Van verwerking en onmacht.
Tijdens de uitvaart heeft Menno gesproken, natuurlijk voor de familie en dierbaren aanwezig, maar vooral voor de laatste keer rechtstreeks naar Pieter, van man tot man, van vriend tot vriend.

Menno heeft de ervaring en de prestatie van Hawaï nooit echt met iemand gedeeld. Als mensen er naar vroegen gaf hij wel antwoord maar voelde het niet, wat hij voelde was het gemis en de leegte van zijn vriend.
In die periode stonden de fysieke inspanningen in het teken van inzet, het leven vieren, laten zien wat er met een gezond lichaam mogelijk is, je onvoorwaardelijk inzetten, de frustraties en onmacht wegtrappen tegen de wind in die de tranen droogblies. Dit alles zie en weet je niet als je een sterkte atleet voorbij ziet komen en is soms maar goed ook.

Dus starend naar het Pickwick theezakje 'Welke dag zou je nog een keer willen beleven?', dan is mijn antwoord het hele avontuur zoals beschreven, maar met een andere wending op het einde. Ik sluit mijn ogen en zie dan voor me hoe deze twee sportieve knappe kerels niet uitgepraat raken, hun passie delen, elkaar begrijpen en nieuwe plannen maken.
Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht, dit is zo mooi en fijn......ik houd mijn ogen nog even dicht.......


Lieve Pieter, op zondag 31 juli tijdens de IronMan Maastricht fiets ik 180 km met gepaste trots op jouw 'Rebel'.
Ik weet dat je meezweeft en me kracht geeft op de momenten als het mentaal even moeilijk wordt of als de benen pijn gaan doen, maar bovenal dat je meegeniet als we lijken te vliegen over het asfalt'
I'll ride like a Rebel my friend!

Sietske












 

2 opmerkingen:

  1. Prachtig geschreven! En die Ironman gaat een mooie worden! :D

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Stil van..... Mooie woorden... Sietske, wat een mooi mens ben je. Ik heb je vorig jaar 6 keer de Alpe d'Huez op zien knallen, wat een kracht!
    Ook dit gaat je lukken!! Heel veel succes.

    BeantwoordenVerwijderen